Wat een dag!!

Vanmorgen al om kwart voor zeven op voor een ontmoeting met de manatees, de zeekoeien dus.
Van dat vroege opstaan hebben we geen spijt gekregen, integendeel.
We meldden ons eerst bij de duikschool annex botenverhuur naast het hotel. Nadat we de nodige papieren hadden getekend (kleine lettertjes, vier handtekeningen, dus ze waren nergens aansprakelijk voor), kregen we een wetsuit, duikbril en snorkel en een paar zwemvliezen.
Omkleden maar. Voordat je die wetsuit aanhad, was er al heel wat tijd overheen gegaan. Marja had hem snel aan, maar bleek verkeerd om (rits moet van achteren zitten)!
Met 10 Amerikanen en kapitein Greg vetrokken we, nadat we eerst nog een video over de manatee hadden bekeken en waarin ook werd verteld wat je wel maar ook vooral niet moet doen als je er eentje tegenkomt. De manatee moet naar jou toe komen en jij niet naar de manatee! Dan kun je ze eventueel ook aanraken.

De eerste locatie waar we naar toe voeren, was niet zo ver weg. Tussen twee afgebakende delen was een speciaal deel waar je mocht snorkelen en waar de manatees mogelijk wel naar toe zouden komen. Ze rusten in de afgebakende delen en daar mag je dus ook absoluut niet komen. Maar het bleef helaas nogal rustig. Slecht een of twee waagden zich in het zwemdeel en ik werd onder water ineens ingehaald door eentje. Best even schrikken en o, wat zijn ze groot.
Helaas bleef het daar bij en ook het water was daar niet heel helder. Daarom vroegen de twee kapiteins (we waren met twee boten) om terug te zwemmen naar de boten zodat we een eind verderop opnieuw konden zoeken en hoogstwaarschijnlijk veel meer succes zouden hebben.

Daar bleek niet teveel van gezegd. In een zijarm van een riviertje, er zijn daar drie zijarmen en die noemen ze de Three Sisters, lagen er wel een stuk of 20. Lekker te rusten op de bodem, af en toe even naar de oppervlakte stijgen om lucht te happen en dan weer langzaam naar beneden zakken. Een enkele zwom ook eens een rondje. Toen ik vanaf de boot zwom en die zijtak in ging, kwam er opeens eentje recht op me af. En dankzij de GoPro van Jordi, met volle accu, kan iedereen die bij ons langskomt hem zien. En hem niet alleen maar ook die andere. En Marja snorkelend.

Na een tijd weer teruggevaren, nog een dolfijn gespot en ons vergaapt aan een aantal huizen op de oever. Waarvan een wel heel erg groot en het gerucht ging dat dat de woning van John Travolta zou zijn. Maar dat was volgens captain Greg niet zo; dat gerucht was jaren geleden door een andere kapitein verspreid en blijkt onuitroeibaar.

Terug bij de duikschool de wetsuit uitgetrokken en de spullen ingeleverd en gauw naar de kamer voor een heerlijke douche.
Daarna de spullen weer gepakt en de auto in, voor een ruim 4 uur durende tocht van 231 mijl.
Omdat we nog niet hadden ontbeten, onderweg een broodje gehaald bij de Subway en verderop nog getankt.
Toen we de reis boekten en Jan Doets medewerkster Linda van Hoof de hotels reserveerde, bleek dit weekend in Fort Myers geen enkele kamer beschikbaar in de hotels waarmee Jan Doets een contract heeft. Linda adviseerde ons toen om, weliswaar tegen bijbetaling, een hotel te nemen op Captiva Island. Dat is een eiland voor de kust bij Fort Myers en volgens haar een paradijsje. Nou, Linda verdient een standbeeld en heeft niet teveel gezegd want we arriveerden om kwart over vier echt in een paradijs. Het ligt helemaal op de noordpunt van het eiland dat met een tolbrug met het vaste land verbonden is. Toen we bij Fort Myers waren, dachten we dat we al bijna bij het hotel waren, maar dat viel toch wel vies tegen. Niet dat we verkeerd reden maar als je in de beschrijving ziet dat je de McGregor Boulevard moet afrijden, verwacht je dat toch wel even te doen. En niet een half uur lang maar de bordjes van die boulevard langs de weg te zien, terwijl je het grootste stuk 55 mijl per uur mag rijden. En op het eiland, waarvan het onderste deel Sanibel Island heet en het bovenste Captiva, mag je niet harder dan 20 met sommige stukken 25. Dat duurde vanaf het begin ook nog een half uurtje. Maar het loonde de moeite.

Het is meer een resort met een aantal gebouwen en is 4 mijl lang. Wij zitten zo ongeveer op het puntje, aan de jachthaven. Weer een grote kamer, de grootste tot nu toe, met balkon dit keer een kingsize bed. We slapen dus niet meer apart maar of we elkaar in dit bed terugvinden....

De binnenkomst op het resort was al een feestje op zich. Melden bij de Security. Die keek even op de lijst of je gereserveerd had en overhandigde een kaart om aan de binnenspiegel te hangen zodat duidelijk is waar je kamer is (en dus waar je kunt parkeren) en wees je de receptie. Op het moment dat we wegreden, hoorden we hem in zijn portofoon zeggen dat de familie Van der Kade kwam inchecken. En dus werden we buiten bij de receptie opgewacht door een lieftallige dame die ons welkom heette en vroeg of we een goed reis gehad hadden. Zij begeleidde ons vervolgens naar de receptioniste voor de incheckprocedure.
Ik kon het niet laten om Lianne even te facetimen om haar te laten zien waar we terecht gekomen zijn. Vlak na ons gesprekje spotten we in de jachthaven zelfs een dolfijn.

Omdat het zo mooi en lekker weer was, zijn we naar het strand gelopen. Ook helemaal niet verkeerd. Ligbedden en parasols te over (bij de prijs inbegrepen) en een leuke strandbar met heerlijke cocktails. We moeten wel een beetje oppassen met geld waarschijnlijk want dat rolt hier wel heel makkelijk uit je zak. Het gebruikelijke betaalmiddel is hier je sleutelkaart die je met een koord om je nek kan hangen. Overal (bar, restaurant, winkel, verhuur) kun je die afgeven en dan wordt hij gescand en het bedrag op je kamer geboekt. Je mag er nog wel voor tekenen, dus kun je het wel in de gaten houden, maar het wordt je zo wel erg gemakkelijk gemaakt. Zo betaalden we ook onze pizza voor het avondeten. En de cocktails bij het strand en wat nog komen gaat de komende twee dagen.
Heerlijk om even twee dagen niet te hoeven denken aan koffers inpakken, uitchecken en de auto weer in naar het volgende punt.

Vanavond ook nog even een rondje langs de noordpunt gemaakt en een prachtige zonsondergang gezien. Jammer dat er toch nog wat bewolking voor hing maar dit op Eerste Paasdag te mogen meemaken, in je shirtje en korte broek, met blote voeten in je slippers... Wat een bevoorrechte mensen zijn we toch.

O ja, 2 graden boven nul in Nederland met sneeuwbuien? We hebben met jullie te doen, echt. Kom Mar, ik heb trek in nog zo'n lekkere cocktail. En er is livemuziek op het strand.

Van de manatees heb ik een filmpje op Facebook gezet. Voor wie geen Facebook heeft (of geen vriendje/vriendinnetje is), hier de link:
https://www.facebook.com/photo.php?v=351785728255928&set=vb.100002735106991&type=2&theater
Ik weet niet of hij in het verslag zo aan te klikken is, anders kopiëren en dan plakken in adresbalk van je browser en dan moet hij het doen. Denk ik.