Fietsen!

Omdat we vandaag toch ook iets actiefs wilden doen (de kenners weten dat dat niet mijn idee kon zijn), huurden we vandaag fietsen. Ook vandaag begon de dag met mist, kennelijk is dat hier normaal. Met de trolley (een soort oude bus die het resort over rijdt) zijn we naar de zuidkant gegaan. Ontbeten bij Starbucks. En toen de fietsen gehuurd. We moesten wel even wachten want we waren niet de enigen. Maar sneller dan verwacht waren we toch aan de beurt. Twee dezelfde fietsen, merk Trek, waarvan een met een mandje. Het leek er op dat er geen versnellingen op zaten maar dat bleek toch anders. Er zat een automatische versnelling op. Tenminste, op die van mij. Op die van Marja ook, maar die weigerde dienst. Daardoor reed ze als een Amerikaan, want daarvan lijkt het of de meesten nog nooit op een fiets hebben gezeten. Bij Mar was het drie keer trappen en dan benen stil. Nadat we van fiets gewisseld waren, bleek dat ik me ook ongans moest trappen waar Marja vrolijk peddelend achter me reed. Even gestopt om te kijken of ik het euvel kon verhelpen. Helaas, ik zag wel waar het aan lag (er moest iets verdraaid worden) maar waar haal je nou zo gauw een kleine schroevendraaier vandaan? Eerst maar verder doorgereden. We hadden op de kaart een fietsweg gezien door een natuurgebied. De juiste weg gevonden maar toen kwamen we bij een hek waarbij borden aangaven dat dat een eenrichtingsweg was. Kennelijk toch niet de juiste route genomen. Klein stukje terug en toen de weg in die in ieder geval de juiste naam had. In ieder geval nog steeds geen natuurgebied maar wel de goudkust van Sanibel Island. Wat een huizen! En de golfbaan er zo achter. Schitterend. Ik had besloten om, als ik iemand zou zien, hem of haar aan te spreken en te vragen of ze ons konden helpen met een kleine schroevendraaier. Maar dan kom je natuurlijk net niemand tegen. Tot we werden ingehaald door een auto die even verder linksaf bij weer zo'n mooi huis af sloeg en stopte. Wij ook stoppen. Er kwam een oudere dame uit de auto en die bleek zeer behulpzaam. Even op zoek naar een paar schroevendraaiers en ja hoor, de goeie zat erbij. Versnelling ingesteld en die deed het. De dame vroeg waar we vandaan kwamen en toen we vertelden dat we uit Nederland kwamen, werd ze meteen enthousiast. Het bleek dat de voorouders van haar man uit Nederland of België kwamen, dat wist ze niet precies. In ieder geval heet haar zoon Joop (ze noemen hem Jopie, dat vertelde ze echt). En een van haar buren was een Nederlandse man die in de oorlog als tiener in het verzet had gezeten en geallieerde piloten had geholpen. Hij was helaas overleden maar zijn vrouw woonde er nog steeds en was ook nog steeds lid van de golfclub.

Na mevrouw bedankt te hebben, reden we verder en bleken we uiteindelijk op een doodlopende weg te zitten. Zelfde weg maar weer terug en dan maar langs de gewone weg (met een apart fietspad) doorrijden naar een dorpje waar we op zondag op de heenweg langsgekomen waren.
Toen kwamen we ook langs de ingang van het natuurgebied en bleek dat je alleen maar daar er in kon (en er dan waarschijnlijk bij het hek waar we voor gestaan hadden weer uit ging). We zijn eerst doorgereden naar het dorpje, daar in een supermarkt wat te eten en drinken gekocht en toen weer terug naar de ingang van het natuurgebied. Kaartjes gekocht voor 1 dollar per persoon en de vriendelijke meneer legde ons uit dat we met de fiets gebruik konden maken van een pad dat alleen voor voetgangers en fietsers bestemd was en daardoor vermeden we de autoweg. Het was een prachtig halfverhard pad, dwars door het gebied. Zeer de moeite waard al kwamen we geen krokodillen tegen. En er werd toch uitdrukkelijk gewaarschuwd wat je moest doen als je er wel een tegen kwam.
Na een paar mijl kwamen we vanzelf wel terecht op de weg die de auto's ook namen. We hadden trouwens liever gehad dat we alleen maar zo'n halfverhard pad hadden gehad want deze weg was op de fiets niet echt een pretje. Weliswaar verhard maar met grote kiezels en daardoor niet prettig om te fietsen. Voor auto's was het waarschijnlijk alleen maar prettig rijden door heel langzaam te gaan en dat was natuurlijk precies de bedoeling. Onderweg nog een uitzichttoren beklommen en een vogelnest gespot. Wat voor vogels het waren, weten we niet, we denken iets van een kleine arend. Visarend misschien?

Na ook nog twee uitzichtspunten bezocht te hebben waarvandaan je misschien wel krokodillen kon zien (niet dus), kwamen we inderdaad bij het beruchte hek en verlieten we het natuurgebied.
Daarvandaan fietsten we in 20 minuten terug naar de fietsverhuur en reden het laatste stuk met de trolley.

Moe maar voldaan op de kamer wat gedronken en toen nog naar het zwembad. Maar niet nadat we weer onze huisdolfijn in de haven hadden gespot, nu heel dichtbij. Dat hadden we nog niet bezocht en zou heel mooi zijn. Inderdaad, zoals alles op dit resort is ook het zwembad mooi. Groot, meerdere baden en een bar met heerlijke cocktails. Marja heeft ze gehaald maar dat bleek achteraf niet nodig want de obers liepen gewoon rond de baden.

Op de terugweg twee salades meegenomen die we op de kamer hebben genuttigd.
En daarna nog kijken naar de zonsondergang. Op het strand speelde weer een man, nu begeleid door een paar kinderen die hij sambaballen in de hand had gedrukt. Samen met de Cheeseburgers (zo noemde hij zijn “ begeleidingsband”) zong hij ook aan de rand van het water nog een lied over schelpen. De zonsondergang zelf was mooi maar weer niet perfect vanwege een brede wolkenband. Maar wel met heel mooie kleuren.

Morgen rijden we naar Key Largo, even onder Miami en aan het begin van de weg naar Key West.
Op weg daar naartoe komen we door de Everglades. Kijken wat voor moois we daar tegen gaan komen.