De Everglades

Ons verblijf in het paradijs op Captiva Island is ten einde. Jammer aan de ene kant want we hadden er nog wel willen blijven maar ook wel nieuwsgierig naar de volgende bestemming: Key Largo.

Net zoals er vele wegen naar Rome leiden, leiden er ook een paar vanaf Captiva Island naar Key Largo. Eigenlijk is met een paar, twee dus, ook alles gezegd. Of je gaat via de Interstate naar Miami of via een Highway (grotendeels tweebaans) zuidelijker. In beide gevallen dwars door de Everglades. Over de Highway gaf de kaart veel meer mogelijkheden aan bezoekerscentra en zo. Voor de afstand maakt het nauwelijks uit maar je doet er onderlangs natuurlijk wel langer over.

Voor ons werd het onderlangs en daar hebben we geen spijt van gehad. Om goed half negen hadden we de spullen gepakt en zaten we in de auto. Even langs de receptie om de rekening van ons losbandig leven te voldoen (viel mee, de rekening dan) en vervolgens op weg. Een groot deel van de route die we gisteren gefietst hadden, legden we nu per auto af. En zo kregen we steeds meer respect voor onszelf. Het was toch wel een eind en dan nog trappend (deels heel snel trappend) in de warmte en ook nog terug.

Bij de Subway een ontbijtje gekocht en weer lekker buiten opgegeten. Het was opvallend druk met verkeer dat het eiland op kwam. En dat op een gewone woensdagmorgen. We schoten lekker op en kwamen op het punt waar we moesten kiezen. Interstate of Highway. Die keus was snel gemaakt en zo reden we de weg door de Everglades op. Op een gegeven moment was er een afslag naar een bezoekerscentrum. Dat wilden we wel zien dus afgeslagen en op zoek. Het centrum hebben we nooit gevonden maar we kwamen wel terecht in Everglades City. Een benzinepomp, wat restaurantjes en vooral een aantal tenten waar je een airboat excursie kon boeken. Een airboat is zo'n platte boot, aangedreven door een propeller achterop. Doen of niet doen, was de vraag. Eerst maar eens informeren wat het kost. Per slot van rekening zijn en blijven we Hollanders. Nou, dat viel mee, inclusief de belasting (de prijzen hier staan allemaal zonder de 8% toeslag), zo'n 40 dollar per persoon. En we zijn hier maar één keer. Dus boeken maar. Het was tien over 11 en om half 12 konden we mee. We moesten wel even ergens anders naar toe maar dat was twee minuten rijden.
Onze piloot was Captain Zig. Bij de opstapplaats even gewacht tot er weer een paar van die boten terugkwamen en toen was het onze beurt. Captain Zig was een heel aardige, oudere man en behalve wij ging er ook een gezin uit Michigan mee. Vader, moeder en twee dochters waarvan de oudste net vandaag 11 jaar werd. Marja en ik voorin met zijn tweetjes, de anderen op een bank achter ons. Gehoorbeschermers (van die koptelefoons) op want het is echt wel een pestherrie. Captain Zig wist in ieder geval twee krokodillen te liggen. De eerste lag niet zo ver van de vertrekplaats en we kwamen er echt vlak bij. De bovenkant van zijn kop boven water en loeren maar.. Ze leven voornamelijk van vis maar een lekkere vogel slaan ze ook niet af. En valt er eens een dier uit een boom, dan is het ook smullen. Volgens Captain Zig viel ook een enkele toerist niet te versmaden. Op mijn vraag of ze ook gek waren op captains, antwoordde Zig ontkennend: captains zijn te gemeen, te taai en vooral te oud.

Door de wind dreven we zo dicht naar de krokodil dat die het op een half meterje afstand voor gezien hield en zich tussen de mangrovetakken ging verbergen. Zo zagen we in ieder geval ook dat het geen opgezet dier was, hij was hartstikke echt.

Toen weer verder op weg, langs de opstapplaats en ineens kregen we gezelschap van een pelikaan op de voorplecht. Gevolgd door nog een en nog een en nog een. Vier bruine pelikanen die zaten te wachten tot Zig ergens een paar visjes vandaan haalden. Ongeduldig bleven ze zitten tot de boot de mangrovebossen bereikte en vlogen ze een voor een weg.
De tocht duurde een uur en we hebben ons geen minuut verveeld. Heel spectaculair om door smalle kreken rakelings langs de takken te varen. En dan niet met een lullig gangetje maar met een noodgang. Als een malle, om eens een uitdrukking van Jeroen te gebruiken. Captain Zig had ook een leuk trucje om zijn boot van volle vaart tot stilstand te brengen. Gewoon door hem dwars te gooien. Grote golven maar daar spoelde maar een klein straaltje van over de boot.
Na een tijdje kwamen we bij kroko nummer 2. Vonden we de eerste al indrukwekkend, dit was een exemplaar van wel drie meer lang. Deze jongen lag letterlijk te wachten tot er wat uit de bomen viel want daar zat een enorme familie raccoons (wasberen). En ook die beesten wisten dat er bij de captains van de airboats altijd wat te halen valt. Dus die klommen over de takken maar helaas voor Mr. Croco waren ze te behendig om naar beneden en in het water te kukelen. En gelukkig voor ons ook. Lijkt me geen prettig gezicht en onze jarige uit Michigan zou haar 11de verjaardag dan vast helemaal nooit meer vergeten.

Uiteindelijk weer terug naar de aanlegplaats. Daar nog even een lekker homemade hotdog gegeten (van de echtgenote van Captain Zig?) en toen de auto in voor de rest van de etappe van vandaag. Dat duurde natuurlijk nog wel even, ook voor een aantal wegwerkzaamheden waardoor maar een rijbaan ter beschikking was en je dus een aantal keer werd tegengehouden door de wegwerkers.

Uiteindelijk kwamen we om een uur of drie in Key Largo aan. Het was even zoeken naar het hotel. Niet omdat de routebeschrijving niet deugde (Key Largo is één lange weg) maar omdat het verder was dan we dachten. Natuurlijk toch gevonden, het stond met grote borden aangegeven. Ook nu weer een mooi hotel (Hilton) en dit keer een heel bijzondere kamer. Als je binnenkomt een zitgedeelte met bank, feauteuil, buro en daarop een grote tv. Dan een halletje met grote kast en de badkamer en vervolgens de slaapkamer met weer een kingsize bed en ladenkastje met daarop nog een grote tv. Vanaf de slaapkamer kun je het balkon op dat ook nog om de hoek verder gaat (we hebben een kamer op de hoek). Helaas geen zeezicht maar net aan de andere kant. Maakt niet uit, zoveel zullen we er ook niet zitten.

Vanmiddag heerlijk aan het privestrand van het hotel gelegen.

Dit keer eenvoudig avondmaal: donuts (gekocht bij een tent langs de weg) met koffie.

En nu verder kijken naar Yankees – Res Sox (1-6, tweede helft vijfde inning).

Morgen zien we wel. Misschien wel snorkelen. Marja heeft de smaak te pakken (ja Janja, het was Marja op dat filmpje in dat zwart met rose pak. Goed gezien.)

Ik heb geprobeerd een filmpje van de tocht met de airboot en van het hotel op Facebook te zetten maar het uploaden gaat vreselijk traag. Dat probeer ik later nog wel eens. Het filmpje van het hotel staat wel al op YouTube (zoek op MarjaenFred, filmpje heet Hilton Key Largo).