Op reis

Vandaag naar St. Augustine, twee uurtjes rijden, voor het overgrote deel over brede Interstates.

Eerst lekker ontbeten in het hotel en toen op weg. Rond Orlando de gebruikelijke drukte maar dat leidde niet tot files, alleen even je aandacht erbij houden. En daarna kon de cruise control aan. Dan merk je ook dat die uitvinding in Amerika veelvuldig wordt gebruikt, anders red je het echt niet om kilometers lang met dezelfde afstand tot je voorligger te blijven rijden. En je houdt je natuurlijk keurig aan de maximum snelheid. Als je hem tenminste correct instelt.

Laatste stuk toch verkeerd gereden omdat er hier meerdere wegen A1A boulevard blijken te heten. Zodoende zaten we al weer bijna in St. Augustine zelf terwijl ons hotel er toch een stuk zuidelijker van ligt. Maar evengoed waren we er al om 12 uur. Helaas was de kamer nog niet klaar. Dat hadden we ook wel verwacht maar tijdens de vorige reis is het wel een aantal keren gelukt om vroeg aan te komen en toch de kamer in te kunnen. Gaf niks, de receptionist gaf ons een plattegrond mee en zo reden we direct naar het oude plaatsje. Het was daar wel erg druk. Geen idee of dat komt door Witte Donderdag of zo, maar het was wel zo. Een openbare en gratis parkeerplaats reden we eerst voorbij maar vonden we snel weer en die bleek gelukkig lang niet vol.
Bij de reis inbegrepen zitten drie excursies, waarvan een trolleytour in St. Augustine de eerste is.
Het beginpunt bleek twee minuten lopen van de parkeerplaats. We hadden ook onderweg wel op kunnen stappen maar dit was wel zo makkelijk. De trolley, een soort treintje zoals je die wel vaker in toeristische plaatsen ziet, stond al op ons te wachten. Ja, maar eerst die vouchers omwisselen aan het loket. En dat ging zo maar niet. Om te beginnen schijnen Amerikanen de eigenaardige gewoonte te hebben om pas bij het loket eens te gaan nadenken welke tour met welke opties ze nou precies willen. En de man achter het loket neemt, klantvriendelijk als hij is, alle tijd om informatie te verschaffen. Ook is hij niet te beroerd om nog even met collega's te overleggen dus toen ik aan de beurt was, was dat klaarstaande treintje al lang en breed weg.
Vervolgens bleek de man achter het loket mijn vouchers (die van Jan Doets dus) nog nooit gezien te hebben en kon ik uitleggen dat dat bij de reis inbegrepen zat. Enkele aanslagen op zijn computer later, rolde er toch een bon uit en voor ons tickets. Zelfs nog met gratis toegang tot het Historisch Museum van St. Augustine en een sticker die je op je kleding moest plakken zodat de chauffeur bij de haltes kon zien of je wel mee mocht. Minuutje of wat gewacht en daar kwam het treintje. Volgeladen en er ging bijna niemand uit. Dat betekende weer nog 20 minuten wachten dus bedachten we dat we dan maar vast gingen lopen. Maar we waren nog geen vijf meter weg of er kwam een leeg treintje aan. Zou iemand Nederlands hebben verstaan? Het was toch mooi weer. Wel een fris windje maar voor mij warm genoeg om in een polo te lopen. Wel voor alle zekerheid een trui mee en die moest later ook echt wel aan.

St. Augustine is het oudste stadje van de VS. Volgens de gids, tevens chauffeur, heeft het onder de Spanjaarden, Fransen en Britten de nodige oorlogen meegemaakt en overleefd. Kennelijk is er ook veel verwoest want de meeste oude huizen stammen toch wel van begin 19de eeuw. Wel mooi, van die grote koloniale huizen. En de nodige kerken.
Toch wel een leuk stadje om te bezoeken. Veel leuke smalle straatjes bekeken en een stuk langs de oever van de rivier Matanzas gelopen, die bij St. Augustine in de Atlantische Oceaan uitmondt.

Uiteindelijk weer een halte van het treintje opgezocht. Daar konden we nog net bij omdat bij die hakte ook een paar mensen uitstapten en verder de hele rit blijven zitten. Misschien wel tot teleurstelling van wachtende mensen bij andere haltes want een aantal keren moesten die noodgedwongen blijven wachten. Het treintje was vol en als er dan niemand uitstapt... Of je bent met zijn achten en er stappen er maar twee uit.

Terug bij het vertrekpunt de auto weer opgezocht en via de buitenkant van het plaatsje naar het hotel. Natuurlijk was de kamer nu wel klaar en die ligt op de derde verdieping. Weer met twee grote aparte bedden. En een balkon met uitzicht op zee; het hotel ligt aan het strand.

Omdat het hotel geen eigen restaurant heeft (het is trouwens toch al wat gedateerd, maar desalniettemin is het er prima uit te houden), kreeg ik bij het inchecken een lijstje van restaurants in de buurt. Ons oog viel op een pizzeria op een halve mijl afstand. Dat werd dus lopen.
Eerst even via de achteruitgang het strand op. Dat is wel lekker breed en tot onze verbazing lagen er zelfs mensen. Weliswaar achter een heuveltje en met kleren aan (hoewel een ongetwijfeld Amerikaanse vrouw haar badpak aan had, maar die werd goed beschermd door.... inderdaad).
Toen op weg naar de pizzeria. Het hotel ligt aan een doorgaande tweebaansweg waarop je 40 mijl mag rijden. Niet echt hard dus. We liepen langs een oversteekplaats en daar zag ik wat me al eerder een paar keer vandaag was opgevallen: een paal met vlaggetjes. Er stond een bordje bij waarop vermeld dat je eerst goed links en rechts moest kijken en voor een betere zichtbaarheid een vlaggetje kon gebruiken. Die stop je dan aan de overkant weer in een houder.
Vraag ons niet waarom maar we zagen allebei al voor ons dat als we hier en nu met ons gezin hadden gelopen, we Tim en Jeroen al een estafette naar de overkant zagen doen.

De pizzeria was klein, niet duur en de porties spaghetti groot. Daarom hebben we de mevrouw van de pizzeria maar verteld dat het niet aan het eten lag dat er nog zoveel overbleef maar aan ons.

Op de terugweg konden we het niet laten. We zijn langs de andere kant van de weg teruggelopen naar de oversteekplaats en met een vlaggetje... jawel.

Nu lekker op de kamer met een kopje koffie en dit verslag maken. Marja leest haar tweede boek van de vakantie, ze loopt achter op het schema van vorig jaar.

Morgen naar Cocoa Beach maar voordat we daar aankomen, rijden we langs Cape Canaveral. We zijn heel benieuwd.