Dag 2

Onze tweede dag begon na een behoorlijk doorwaakte nacht. Het was warm, erg warm en voor mijn gevoel heb ik de hele nacht wakker gelegen. Maar volgens Marja heb ik letterlijk liggen snurken. In ieder geval zijn we op tijd opgestaan, 8 uur is voor mij in de vakantie heel vroeg.
Na het douchen nog eens gekeken hoe we de temperatuur op de kamer dragelijker konden krijgen. Ik ontdekte dat ik het raam open kon schuiven. Zou allicht wel schelen. En toen ontdekte ik het klepje naast de uitstroomopeningen van wat ik dacht dat de verwarming was!! Koeling lage stand, koeling hoge stand, hoe koud wil je het hebben? En dus is het nu, op het moment dat ik dit schrijf (half 4), prima uit te houden op onze kamer.
Toen maar eens op zoek naar een ontbijt. Starbucks, de Mac of toch wat anders?
Eenmaal buiten werden we meteen benaderd door een man die ons een citytour wilde verkopen. Nou waren we toch van plan om dat te gaan doen en omdat deze man het geluk had dat hij van de organisatie van de rode bussen was (en dat was de tip die we van Tim hadden gekregen), hebben we van hem maar gelijk de kaartjes gekocht. Zijn twee dagen geldig dus dat komt mooi uit en je kunt er echt heel New York mee bekijken. De opstapplaats is ook vlakbij dus dat treft. Op de hoek van 47 Street en Times Square gaan ontbijten in een mooie, trendy gelegenheid: Blue Fin. Ook trendy prijzen, zeker vergeleken met de Mac, maar we zijn nou eenmaal op vakantie en de dollar is goedkoper dan de euro. Zo houden we onszelf een beetje voor de gek, maar wat maakt het uit. Koffie was goed, de OJ (you like OJ? Sorry? Orange Juice! Yes, please.) vers en lekker en om half 10 zat ik aan de boerenomelet met gebakken aardappeltjes, doperwtjes, iets wat op asperges leek en bacon. Marja deed het iets bescheidener met een sandwich met scrambled eggs, kosten: 54 dollar. Gelukkig hadden ze draadloos internet en daarom maar even de netbook op tafel om het verslag van gisteren op de site te plaatsen. Morgen zullen we er ook wat foto's bij zetten, maakt het geheel wat leuker.
Na het ontbijt naar de rondritbus. Hoewel het vannacht stevig heeft geonweerd en hard geregend, scheen het zonnetje inmiddels lekker en dus was het bovenop de dubbeldekker plezierig toeven. Wel oppassen en blijven zitten want de bus is aan de voorkant drieënhalve meter hoog en de stoplichten hangen op 4 meter maar als je netjes blijft zitten, is er niks aan de hand. Veel gezien en de Cubaanse gids praatte met veel humor en getallen de bezienswaardigheden vrolijk aan elkaar. We zijn uitgestapt vlakbij Ground Zero en daar naar toe gelopen. Van het gat is niet veel meer te zien omdat er dichte hekken omheen staan en men alweer volop aan het bouwen is, maar toch raak je onder de indruk. Van een mevrouw een boekje gekocht met foto's van 9/11 en als je daar staat, besef je wat een enorme ramp dat geweest moet zijn. Je loopt dan door een straat van waar je uitzicht had op de Twin Towers. Daar hebben vast mensen naar de branden staan kijken en die hebben moeten rennen voor hun leven toen de torens instortten. En daar loop jij dan vakantie te vieren. Heel apart gevoel kregen we daar van. Ook St. Pauls Chapel bezocht, een eeuwenoud kerkje met kerkhofje, recht tegenover Ground Zero. Bizar dat zo dicht bij zo'n inferno dat kerkje er zonder schade vanaf kwam. Hooguit beetje stoffig. Een orkest en koor repeteerden er voor een concert later vandaag. Mooi om ze te horen.
Doorgelopen naar Battery Park aan de oever van de Hudson met uitzicht op het Vrijheidsbeeld. We zijn er niet naar toe gevaren. Te druk en aan de prijs. Zo Hollands zijn we dan ook wel weer. Langs de oever weer een stuk teruggelopen naar de Winter Garden, een soort kas met uitzicht op de andere kant van Ground Zero. En daarna terug naar de plek waar wij de bus hadden verlaten om er weer op te stappen voor de verdere tour. Dit keer een oudere vrouw als gids die ook heerlijk over haar eigen stad kon vertellen, weer met de nodige humor en persoonlijke verhalen. Erg leuk om aan te horen. Tijdens een halte waar de bus een tijdje stopte, hebben we ons vermaakt met een grote neger die flesjes water verkocht en onophoudelijk zijn waar aanprees met: “Cold water, one dollar, one dollar cold water”. En dat vrijwel zonder ophouden, hooguit om even een klant te woord te staan. Ben benieuwd wat die 's avonds tegen zijn vrouw zegt als hij thuiskomt.
Uitgestapt aan de rand van Central Park en daar ook nog even doorheen gelopen. Het is vandaag Memorial Day en veel Amerikanen zijn vrij, vooral de zakenmensen want de winkels zijn zonder uitzondering gewoon open. Ook de Apple store! Maar helaas, alle iPads zijn uitverkocht!! Je gelooft het niet maar het is echt waar. Sinds vrijdag is alleen nog een versie te krijgen waar je in Europa niets aan hebt (voor de liefhebbers: de versie met 3G van Verizon) maar die heb ik maar laten liggen. Nu is de hoop gevestigd op San Francisco of misschien Las Vegas. En anders maar met lege handen naar huis. Mooie zaak trouwens, die Apple Store. Een volledig glazen kubus waar je naar binnen loopt en dan met een glazen trap (glazen lift mag ook) een verdieping lager komt waar alles wat Apple biedt staat en ligt (en dan veel exemplaren) en waar je zomaar mee mag spelen. Soort Luilekkerland, zeker voor mij.
Teruggelopen over 5th Avenue. Een enorme winkelstraat met de meest luxe merken. Prada, Gucci, Chanel, noem het merk en ik wijs je de winkel aan daar.
Nu even lekker relaxen en dan tegen een uur of vijf naar de metro om met lijn 7 van het beginpunt op Times Square naar het eindpunt Flushing Meadows te gaan. Niet voor een tenniswedstrijd maar naar de New York Mets tegen de Pittsburgh Pirates. Hopen dat we kaarten kunnen krijgen. Of dat gelukt is en we de wedstrijd hebben gezien, lees je hieronder wel.
Zo, we zijn weer terug op de kamer en de dag loopt hier alweer ten einde. Het is gelukt. De New York Mets wonnen vanavond met 7-3 van de Pittsburgh Pirates en wij waren erbij!
Op tijd weggegaan en op Times Square nog een paar winkeltjes bekeken. Daarna op zoek naar met metrostation. Gisteravond dachten we de ingang al gezien te hebben maar of ze hebben hem in één dag veranderd in een winkel (hoewel, theater kan hier ook goed, want daar bast het van met Broadway voor de deur zowat) of we hebbe ons vergist. Laten we het maar op het laatste houden. Twee vriendelijke agenten de weg gevraagd en toen bleek de ingang 25 meter verderop. Trouwens, het barst hier werkelijk van de agenten of mensen die daar in ieder geval erg veel op lijken. Je struikelt er bijna over en allemaal even vriendelijk. En ze gaan ook zomaar met je op de foto. Niet dat wij dat doen maar er zijn massa's mensen die dat graag willen. Overigens hebben we ons hier nog geen moment onveilig gevoeld, ook niet in de metro. Kaartjes gekocht uit de automaat en toen naar de metro zelf. Het station Times Square is een groot station dus we moesten wel een flink eind lopen. De metro richting Flushing Meadows stond al klaar. Het is een behoorlijk eind rijden en bijna 20 stations. Eerst een stuk onder de grond maar in Queens verder boven de grond, eigenlijk het grootste stuk. We hoefden niet helemaal tot het eind mee, Shea Stadium is de een na laatste halte en omdat alle onmiskenbare Mets-fans (petjes, t-shirts) daar uitstapten, zijn we er ook maar uitgegaan. Niet helemaal onlogisch, het stadion zie je zo liggen dus waarom dan nog blijven zitten?
Eerst op zoek naar kaartjes. Hoe en waar? Geen probleem, vraag het de alom aanwezige stewards en die alleraardigste mensen brengen je desnoods tot voor het loket. Met een grote glimlach op hun gezicht en eerlijk gezegd lijkt die nog echt ook. Kaartjes waren er nog te kust en te keur maar voor $ 30 per stuk hadden we prima plaatsen in het rechtsveld (voor de niet-kenners: rechts gezien vanuit de thuisplaat waar de ballen voor een homerun de tribune in verdwijnen). Dus nog kans om een bal te vangen ook. Maar of je hem dan ook mag houden...? Met de kaartjes naar binnen,langs de veiligheidscontrole die je tas wil controleren (zelfs het tasje van mijn videocamera) en met een apparaat nog even langs je lichaam gaat. We mochten gelukkig door. Toen de fanshop in. Lekker druk en nog even een t-shirt van de Mets gescoord. Uiteraard een hotdog gegeten en het hele stadion rondgelopen. Tijdens de batting practice (het inslaan) van de teams is de rij meteen boven de muur in het buitenveld gevuld met mensen, echt groot en klein, die een ver geslagen bal proberen te vangen. En blijven opletten, heeft een jongedame vanavond ook weer geleerd, want anders doet het erg au! Omdat het vandaag Memorial Day was, vierde het patriottisme van de Amerikanen weer eens hoogtij. Rechtstreekse verbinding met de troepen in Afghanistan, groeten aan papa, mama en de rest van de family tussen de innings door (en die zaten uitbundig te zwaaien op de tribune), zes militaire babes die het volkslied zongen, zelfs het afleggen van de eed door acht recruten en de eerste bal die door een generaal werd gegooid namens een gewonde veteraan in een rolstoel. Amerikanen vreten het maar wij keken elkaar af en toe maar eens fronsend aan. De wedstrijd zelf was niet bijster spectaculair. De Mets kwamen achter door een twee-punten homerun (voor de niet-kenners: een homerun waarbij al iemand op de honken staat en die scoort dus ook). De gelukkige vanger van die bal in de tribune kreeg vervolgens een heel stadion over zich heen met de kreet: “Throw back, throw back”. Want ja, een homerunbal van de tegenstander is niet echt een souvenir. En dus lag die bal vervolgens weer netjes terug in het veld. We hebben bewondering gekregen voor het incasseringsvermogen van Pirates-rechtsvelder Jones, die de hele wedstrijd vanaf de tribunes in het buitenveld bespot werd. Hij werd werkelijk tot op zijn veters afgebrand door een aantal fans. Vreemde gewoonte. Maar hij bleef er stoicijns onder. Ik zou wel een paar keer met mijn middelvinger op mijn rug gekrabt hebben. Na de eerste helft van de zevende inning ging iedereen weer staan.Doen we in Nederland ook, voor de zogenaamde seventh inning stretch waarin dan traditiegetrouw het lied Take me out to the ballgame wordt gedraaid en zoveel mogelijk meegezongen. Maar hier kwamen de babes weer het veld op voor de volgende tranentrekker: God bless America. Gelukkig daarna toch nog Take me out.. Voelde ik me niet helemaal ontheemd.
De wedstrijd duurde bijna drie uur en toen weer snel maar de metro. Ik vroeg me al af hoe dat zou gaan, maar dat doen ze op zijn Amerikaans: efficiënt. Ze laten gewoon extra lange metro's als expresmetro's rijden. In plaats van 20 keer stop je maar vier of vijf keer en voor we het wisten stonden we weer op Times Square. Een heerlijke ervaring rijker. Jammer dat de Yankees morgen niet thuis spelen. In een supermarkt naast het hotel nog een blik bier, een flesje fris en een bus Pringels gekocht en zo zit ik nu met de laptop op schoot dit verslag te maken. Morgen weer op de site plaatsen en dan zijn jullie weer helemaal op de hoogte. Groeten vanuit een heerlijk New York!!