Dag 16 Geen beren op de weg
Door: marjaenfred
Blijf op de hoogte en volg Fred
14 Juni 2011 | Verenigde Staten, El Portal
Laat ik maar met de deur in huis vallen: qua autorit was dit vandaag de absolute topdag!
Maar zoals gebruikelijk eerst het begin van de dag. Het opstaan en zo geloven jullie inmiddels wel. Op de kamer nog even koffie gedronken, want we moesten het ontbijt vandaag ergens anders vandaan halen. Terwijl we de route aan het uitstippelen waren met behulp van kaart en iPad, gaf de iPad aan dat Tim belde via internet. Omdat zowel hij, Lianne als ik zo'n programma op onze telefoon hebben (en ik dus ook op de iPad) bel je gratis via internet. Dat het gratis was, merkten we aan het eind van het gesprek, ruim 20 minuten maar we zijn weer volledig op de hoogte. Patricia, hij en Noa hebben het erg naar hun zin. Hotel is prima, eten goed en ze gaan zelfs voor Noa aparte maaltijdjes maken zodat niet meer alles uit een potje hoeft te komen. Het was wat bewolkt maar de temperatuur was prima. Wel apart om elkaar op dat moment van de dag te spreken; wij bijna aan het ontbijt en zij bijna aan het diner. Daarna nog even Lianne geprobeerd te bellen maar die nam niet op. Toen op weg naar het ontbijt en een benzinepomp want een volle tank voor vandaag is wel handig. Ontbijten deden we in het dorp bij Schat's Bakkerij. Echt, zo staat het op de gevel dus Schat zal wel een Nederlander van oorsprong zijn. We hebben hem zelf niet gesproken want ik denk dat dit een filiaal is van een keten in dit deel van het land. Gisteren in Bischop zagen we het voor het eerst. De croissant gevuld met ham en roerei gaf een stevige ondergrond. Via de benzinepomp (duur hier) eerst naar Mono Lake, een prachtig meer dat langs de Highway ligt waar we overheen reden. Vanaf het bezoekerscentrum een kleine wandeling gemaakt en op een bankje genoten van het uitzicht. Zo dicht bij de weg en toch zo stil, je hoorde alleen vogels. Toen door en de afslag genomen naar de Sonora Pass. We zaten al vrij hoog en de sneeuw kwam ook steeds dichterbij. Toen we de weg naar de pas opreden, stonden er al waarschuwingsborden. Lange vrachtauto's en van die pick ups met zo'n oplegger als caravan konden deze weg maar beter mijden. Even verder een waarschuwingsbord voor hellingen van maar liefst 26%. Zo steil hebben we ze nog nooit gezien, tenminste niet in een weg. Aan het begin ook een trainingscentrum van de US Marines. Een aantal liepen zich daar al het apezuur langs de kant van de weg. Dan maar geen marinier. De pas was een regelrechte belevenis! Ontelbare bochten, stijgen en dalen (maar vooral stijgen) van een hoogte van zo'n 1.500 meter naar meer dan 3.000 in een mijl of 15. En hoe hoger je kwam, hoe meer sneeuw langs de kant van de weg. In het begin kwamen we nog een bord tegen dat je moest oppassen voor sneeuwruimers maar na een paar mijl stond al een bord dat de weg verder niet meer geruimd werd. Nou was dat vandaag ook niet nodig, maar je zult er maar rijden als het wel gesneeuwd heeft. Of ze sluiten die pas ook gewoon af, wel zo makkelijk. En de sneeuw werd echt steeds hoger. Sneeuwwallen langs de kant van drie tot vier meter waren geen uitzondering. Op het hoogste punt stond een groot bord en het was er erg druk. Helaas geen parkeerplaats. De temperatuur was inmiddels gezakt tot 52 graden Fahrenheit (om precies te zijn 11,11 graden Celsius). Toch even verder maar een foto in korte broek en t-shirt in de sneeuw. Daarna uitgestapt op een mooi uitzichtpunt en daar kregen we gezechap van een jong stel uit Nederland die ons herkenden van twee dagen terug in Death Valley. Die maken ongeveer dezelfde ronde als wij maar reden vandaag door naar San Francisco. En vliegen woensdag ook om 2 uur 's middags terug naar Nederland, dus die gaan we nog wel een keertje zien. Daarna een heel lange afdaling naar Sonora. Ons lunchadres was dit keer de plaatselijke Mac. Niet zozeer omdat ze van die lekkere hamburgers hebben, maar ze hebben er in ieder geval gratis internet. En dat hadden we even nodig om met de iPad de goede koers weer te bepalen. We hebben weliswaar een Michelinkaart mee maar die is met een schaal van 1 op 24 kilometer toch niet altijd even gedetailleerd genoeg. En we hadden even gelegenheid om Lianne via internet te bellen. Dat lukte nu prima dus we zijn weer helemaal op de hoogte van de belevenissen van onze kinderen. Overigens hebben jullie daar wel lekker vrij op Tweede Pinksterdag, de Amerikanen werken gewoon. Op onze verdere tocht moesten we dwars door Sonora en dat ging even mis toen we een bordje misten. Maar Tomtom Marja had het snel door en bracht ons weer op de goede weg, richting Yosemite National Parc. Weer een prachtige weg ernaartoe, omhoog en omlaag en veel bochten. Maar daar kregen ze ons na vanochtend niet meer mee gek. Dus weer puur genieten. Bij de ingang van het park 20 dollar betaald voor een pas die 7 dagen geldig is en weer verder. In dit park staan ook sequoia's, van die enorme bomen met een kolossale stam. Helaas staan die nou juist op de afgesloten weg van de Tioga Pass, dus die hebben we letterlijk en figuurlijk links laten liggen. Op een gegeven moment passeerden we een bord dat aangaf dat we een deel inreden waar een bosbrand had gewoed (niet heel recent). Ook weer een heel apart gezicht, zoveel zwarte, kale stammen. Maar op de grond weer veel groen; de natuur herstelt zich daar weer en dat is maar goed ook. Na een tunnel stonden er veel auto's aan de kant op een parkeerplaats. Gelukkig was er nog een plekje vrij want we zagen meteen waarvoor die belangstelling was: een prachtige waterval. Na een foto- en videomomentje reden we verder om na 200 meter snel weer een parkeerplaats op te schieten. Daar was namelijk een brug over die waterval heen. Zeer indrukwekkend, dat geweld. Even later verlieten we het park en reed je langs een loket. Een ranger (met zo'n brede hoed op) vroeg nog even hoe we het gevonden hadden en wees erop dat we vooral ons toegangsbewijs niet weg moesten gooien, want daarme kon je gewoon terugkomen. Jammer voor hem (en voor ons) denk ik niet dat we binnen zeven dagen nog teruggaan naar zijn wonderschone park. De weg naar El Portal, waar ons hotel voor vannacht staat, liep langs een woest kolkende rivier. Waarschijnlijk is er bijzonder veel smeltwater want veel bomen staan midden in het water (later lazen we in een informatiekrant dat er deze winter inderdaad uitzonderlijk veel sneeuw is gevallen). Bij het inrijden van El Portal zagen we gelijk een appartementencomplex. Maar dat bleek niet onze bestemming te zijn. En ondanks de iPad zagen we het niet. Stuk doorgereden (El Portal is een dorp van drie keer niks) maar nog steeds niets. Terug en bij een supermarkt maar even vragen. Er stond een vrachtwagenchauffeur uit te laden en die wist het wel. We moesten weer keren en dan zou het aan de linkerkant liggen. Dus wij weer op weg maar wat we ook zagen, geen hotel. Weer keren en nog een vragen of toch nog maar een stukje verder rijden? Het laatste dan maar en ja hoor, ver buiten het dorp (of wat daar voor door moet gaan) lag aan de linkerkant het hotel. Ook dit keer weer een aantal gebouwen met twee verdiepingen. We zitten in het laatste gebouw op de bovenste verdieping. Een wat oudere kamer maar weer groot en schoon en aparte bedden. Ook een grote badkamer en een driezitsbank. Eerst even op de kamer gezeten met een lekker biertje dat Marja had gekocht toen ik aan het inchecken was en daarna een uurtje aan het zwembad gelegen.
Volgens de boekjes schijnen er in Yosemite een hoop beren te zitten. In het informatiekrantje staat ook wat je moet doen als je een beer tegenkomt (al schijnt die kans miniem te zijn). De enige beren die wij vandaag zagen, staan bij ons hotel. Als beeld. We hebben inmiddels ook gegeten en nu aan het verslag. Zo meteen nog even naar de lobby want alleen daar is internet en we willen jullie niet teleurstellen.
Morgen de laatste etappe naar San Francisco. Of we vanuit ons hotel bij het vliegveld nog naar de stad gaan (de kabeltram doet het weer), zien we wel. Hangt een beetje af van het weer, de stemming en de stand van onze portemonnee. Want we willen niet met (te) veel dollars blijven zitten. Toch wel makkelijk als je je vakantie in Europa houdt. In ieder geval morgenavond nog een verslag van de laatste dag. Tot dan!
P.S. We zitten nu in de lobby en een man uit Zweden laat ons net een foto zien van een beer die hij gisteren hier in het park tegenkwam. Ze zijn er dus wel!
Maar zoals gebruikelijk eerst het begin van de dag. Het opstaan en zo geloven jullie inmiddels wel. Op de kamer nog even koffie gedronken, want we moesten het ontbijt vandaag ergens anders vandaan halen. Terwijl we de route aan het uitstippelen waren met behulp van kaart en iPad, gaf de iPad aan dat Tim belde via internet. Omdat zowel hij, Lianne als ik zo'n programma op onze telefoon hebben (en ik dus ook op de iPad) bel je gratis via internet. Dat het gratis was, merkten we aan het eind van het gesprek, ruim 20 minuten maar we zijn weer volledig op de hoogte. Patricia, hij en Noa hebben het erg naar hun zin. Hotel is prima, eten goed en ze gaan zelfs voor Noa aparte maaltijdjes maken zodat niet meer alles uit een potje hoeft te komen. Het was wat bewolkt maar de temperatuur was prima. Wel apart om elkaar op dat moment van de dag te spreken; wij bijna aan het ontbijt en zij bijna aan het diner. Daarna nog even Lianne geprobeerd te bellen maar die nam niet op. Toen op weg naar het ontbijt en een benzinepomp want een volle tank voor vandaag is wel handig. Ontbijten deden we in het dorp bij Schat's Bakkerij. Echt, zo staat het op de gevel dus Schat zal wel een Nederlander van oorsprong zijn. We hebben hem zelf niet gesproken want ik denk dat dit een filiaal is van een keten in dit deel van het land. Gisteren in Bischop zagen we het voor het eerst. De croissant gevuld met ham en roerei gaf een stevige ondergrond. Via de benzinepomp (duur hier) eerst naar Mono Lake, een prachtig meer dat langs de Highway ligt waar we overheen reden. Vanaf het bezoekerscentrum een kleine wandeling gemaakt en op een bankje genoten van het uitzicht. Zo dicht bij de weg en toch zo stil, je hoorde alleen vogels. Toen door en de afslag genomen naar de Sonora Pass. We zaten al vrij hoog en de sneeuw kwam ook steeds dichterbij. Toen we de weg naar de pas opreden, stonden er al waarschuwingsborden. Lange vrachtauto's en van die pick ups met zo'n oplegger als caravan konden deze weg maar beter mijden. Even verder een waarschuwingsbord voor hellingen van maar liefst 26%. Zo steil hebben we ze nog nooit gezien, tenminste niet in een weg. Aan het begin ook een trainingscentrum van de US Marines. Een aantal liepen zich daar al het apezuur langs de kant van de weg. Dan maar geen marinier. De pas was een regelrechte belevenis! Ontelbare bochten, stijgen en dalen (maar vooral stijgen) van een hoogte van zo'n 1.500 meter naar meer dan 3.000 in een mijl of 15. En hoe hoger je kwam, hoe meer sneeuw langs de kant van de weg. In het begin kwamen we nog een bord tegen dat je moest oppassen voor sneeuwruimers maar na een paar mijl stond al een bord dat de weg verder niet meer geruimd werd. Nou was dat vandaag ook niet nodig, maar je zult er maar rijden als het wel gesneeuwd heeft. Of ze sluiten die pas ook gewoon af, wel zo makkelijk. En de sneeuw werd echt steeds hoger. Sneeuwwallen langs de kant van drie tot vier meter waren geen uitzondering. Op het hoogste punt stond een groot bord en het was er erg druk. Helaas geen parkeerplaats. De temperatuur was inmiddels gezakt tot 52 graden Fahrenheit (om precies te zijn 11,11 graden Celsius). Toch even verder maar een foto in korte broek en t-shirt in de sneeuw. Daarna uitgestapt op een mooi uitzichtpunt en daar kregen we gezechap van een jong stel uit Nederland die ons herkenden van twee dagen terug in Death Valley. Die maken ongeveer dezelfde ronde als wij maar reden vandaag door naar San Francisco. En vliegen woensdag ook om 2 uur 's middags terug naar Nederland, dus die gaan we nog wel een keertje zien. Daarna een heel lange afdaling naar Sonora. Ons lunchadres was dit keer de plaatselijke Mac. Niet zozeer omdat ze van die lekkere hamburgers hebben, maar ze hebben er in ieder geval gratis internet. En dat hadden we even nodig om met de iPad de goede koers weer te bepalen. We hebben weliswaar een Michelinkaart mee maar die is met een schaal van 1 op 24 kilometer toch niet altijd even gedetailleerd genoeg. En we hadden even gelegenheid om Lianne via internet te bellen. Dat lukte nu prima dus we zijn weer helemaal op de hoogte van de belevenissen van onze kinderen. Overigens hebben jullie daar wel lekker vrij op Tweede Pinksterdag, de Amerikanen werken gewoon. Op onze verdere tocht moesten we dwars door Sonora en dat ging even mis toen we een bordje misten. Maar Tomtom Marja had het snel door en bracht ons weer op de goede weg, richting Yosemite National Parc. Weer een prachtige weg ernaartoe, omhoog en omlaag en veel bochten. Maar daar kregen ze ons na vanochtend niet meer mee gek. Dus weer puur genieten. Bij de ingang van het park 20 dollar betaald voor een pas die 7 dagen geldig is en weer verder. In dit park staan ook sequoia's, van die enorme bomen met een kolossale stam. Helaas staan die nou juist op de afgesloten weg van de Tioga Pass, dus die hebben we letterlijk en figuurlijk links laten liggen. Op een gegeven moment passeerden we een bord dat aangaf dat we een deel inreden waar een bosbrand had gewoed (niet heel recent). Ook weer een heel apart gezicht, zoveel zwarte, kale stammen. Maar op de grond weer veel groen; de natuur herstelt zich daar weer en dat is maar goed ook. Na een tunnel stonden er veel auto's aan de kant op een parkeerplaats. Gelukkig was er nog een plekje vrij want we zagen meteen waarvoor die belangstelling was: een prachtige waterval. Na een foto- en videomomentje reden we verder om na 200 meter snel weer een parkeerplaats op te schieten. Daar was namelijk een brug over die waterval heen. Zeer indrukwekkend, dat geweld. Even later verlieten we het park en reed je langs een loket. Een ranger (met zo'n brede hoed op) vroeg nog even hoe we het gevonden hadden en wees erop dat we vooral ons toegangsbewijs niet weg moesten gooien, want daarme kon je gewoon terugkomen. Jammer voor hem (en voor ons) denk ik niet dat we binnen zeven dagen nog teruggaan naar zijn wonderschone park. De weg naar El Portal, waar ons hotel voor vannacht staat, liep langs een woest kolkende rivier. Waarschijnlijk is er bijzonder veel smeltwater want veel bomen staan midden in het water (later lazen we in een informatiekrant dat er deze winter inderdaad uitzonderlijk veel sneeuw is gevallen). Bij het inrijden van El Portal zagen we gelijk een appartementencomplex. Maar dat bleek niet onze bestemming te zijn. En ondanks de iPad zagen we het niet. Stuk doorgereden (El Portal is een dorp van drie keer niks) maar nog steeds niets. Terug en bij een supermarkt maar even vragen. Er stond een vrachtwagenchauffeur uit te laden en die wist het wel. We moesten weer keren en dan zou het aan de linkerkant liggen. Dus wij weer op weg maar wat we ook zagen, geen hotel. Weer keren en nog een vragen of toch nog maar een stukje verder rijden? Het laatste dan maar en ja hoor, ver buiten het dorp (of wat daar voor door moet gaan) lag aan de linkerkant het hotel. Ook dit keer weer een aantal gebouwen met twee verdiepingen. We zitten in het laatste gebouw op de bovenste verdieping. Een wat oudere kamer maar weer groot en schoon en aparte bedden. Ook een grote badkamer en een driezitsbank. Eerst even op de kamer gezeten met een lekker biertje dat Marja had gekocht toen ik aan het inchecken was en daarna een uurtje aan het zwembad gelegen.
Volgens de boekjes schijnen er in Yosemite een hoop beren te zitten. In het informatiekrantje staat ook wat je moet doen als je een beer tegenkomt (al schijnt die kans miniem te zijn). De enige beren die wij vandaag zagen, staan bij ons hotel. Als beeld. We hebben inmiddels ook gegeten en nu aan het verslag. Zo meteen nog even naar de lobby want alleen daar is internet en we willen jullie niet teleurstellen.
Morgen de laatste etappe naar San Francisco. Of we vanuit ons hotel bij het vliegveld nog naar de stad gaan (de kabeltram doet het weer), zien we wel. Hangt een beetje af van het weer, de stemming en de stand van onze portemonnee. Want we willen niet met (te) veel dollars blijven zitten. Toch wel makkelijk als je je vakantie in Europa houdt. In ieder geval morgenavond nog een verslag van de laatste dag. Tot dan!
P.S. We zitten nu in de lobby en een man uit Zweden laat ons net een foto zien van een beer die hij gisteren hier in het park tegenkwam. Ze zijn er dus wel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
