Onze eerste dag: op naar de Big Apple
Door: marjaenfred
Blijf op de hoogte en volg Fred
29 Mei 2011 | Verenigde Staten, Washington, D. C.
Hij is begonnen, onze vakantie.
Zo snel als nu heb ik nog nooit getypt: met 825 km per uur en op een hoogte van 11.582 meter. Maar goed dat we binnen zitten, want buiten is het -62!!
Ofwel: de eerste bijdrage hoog van hoog in de lucht, met nog 2uur en 50 minuten te gaan en bij jullie is het 10 voor 8. Inderdaad, dat klopt niet met het vluchtplan, maar daarover straks meer.
Op tijd opgestaan en door Tim om half 10 naar Schiphol gebracht. Na het afgeven van de bagage en de paspoortcontrole eerst maar even koffie gaan drinken. En daar kwamen we er achter hoe klein de wereld eigenlijk is (of hoe klein Nederland). Op weg naar de koffie liepen we langs een paar tafeltjes en hoorden we ineens: “Fred van der Kade!” Even kijken en ik herkende haar vrijwel meteen: Annemarie van der Drift. Voor diegenen die mijn jeugd niet zo goed kennen even wat uitleg. Ik ben 59 jaar geleden geboren in Rotterdam en heb vanaf mijn tweede in de Hoogenwaardstraat gewoond in een portiekflat. Wij woonden op 82B en aan andere kant van de trap, op 80B, woonde de familie Van der Drift. Zij hadden 3 dochters, waarvan Annemarie de oudste was. Nou is het niet zo dat ik haar 47 jaar niet meer gezien heb, want een jaar of 5 geleden stond ze ineens met haar zus Paulien voor de deur in Amersfoort. Annemarie heeft een dochter die vlak bij ons bleek te wonen. En een tijdje later hebben we met een aantal buurjongens en -meisjes en onze ouders een reunie gehad in Rotterdam. Verrassing dus en heel gezellig een tijd bijgekletst. Annemarie is getrouwd met Wout Verwoerd en dat blijkt een geboren Amersfoorter te zijn. Hij vertelde waar hij allemaal heeft gewoond in Amersfoort en dat zijn vader op Het Masker gewoond heeft en vorig jaar is overleden. En toen viel er bij Marja ook een kwartje! Wouts vader was weduwnaar en leerde op Het Masker (vlak bij ons) Tonny kennen, een weduwe. Hoewel ze niet samenwoonden, trokken ze heel veel met elkaar op. Wout sprak zelfs over zijn stiefmoeder. Vorig jaar is zijn vader plotseling overleden. En laat Tonny nou de vrouw zijn die Marja ieder dinsdagavond ophaalt om te gaan bridgen en na afloop weer thuisbrengt! Hoezo, kleine wereld. Wout heeft gelijk Tonny gebeld en die was natuurlijk ook zeer verbaasd.
Annemarie en Wout gingen een weekje naar Chicago en we namen afscheid toen voor hen de gate open ging. Op dat moment zagen we ook op de borden dat onze vlucht was vertraagd tot half 3. Dat werd dus dwalen over Schiphol maar daar is gelukkig genoeg te zien. Om 10 voor 1 ging bij ons ook de gate open en mochten we langs de veiligheidscontrole. Wij hadden zelfs het genoegen om een bodyscan te mogen ondergaan. In een rond glazen hokje, voeten op de getekende voetstappen, armen omhoog en dan draait er een röntgenapparaat snel rond. Nog een tijdje wachten daarna en om half 2 mochten we het vliegtuig in, een grote KLM Boeing 747. We hebben een plekje aan het raam (ik dan) met Marja naast me. Gelukkig voor de dame daarnaast hoeven we niet vaak te plassen. En toen vertrokken we toch maar niet. Er bleek in de cockpit een lampje te branden dat aangaf dat een van de 14 (!) brandstofpompen storing gaf. Dus technische dienst erbij en uiteindelijk vertrokken we tegen half vier. Onderweg al twee films bekeken op het prive entertainment systeem (iedereen een eigen beeldscherm): De eetclub en Majesteit. Zo haal ik mijn culturele hart ook weer eens op.
En nu, met nog twee en een half uur te gaan, lekker luisteren naar muziek van het Metropole Orkest, wat wil ik nog meer! Dus even de oogjes dicht en genieten. De rest van de dag schrijf ik wel in New York, we hebben nog een flink stukje dag te gaan. Voor jullie vast welterusten!
Ziezo, jullie worden bijna wakker als ik dit schrijf en wij gaan lekker de oogjes sluiten. Marja ligt al op één oor maar mijn plicht roept: jullie eerst op de hoogte brengen van de rest van dag 1.
De vlucht verliep verder prima en om 5 over half 5 plaatselijke tijd (6 uur verschil, dus reken zelf maar uit) landden we op JFK. Bijna half uurtje later sloten we aan in de rij voor de Immigratiedienst, die bepalen of je het land wel in mag. Voor we eenmaal voor de immigratieambtenaar stonden, waren we een uur verder. Als er in de Efteling zo'n rij staat, ga ik er echt niet in staan, maar hier sloot ook ik gewoon aan. Vingerafdrukken, foto, de nodige papieren en we hadden eindelijk het stempel in onze paspoorten. Toen nog de koffers halen maar die stonden keurig in gelid naast de band. Het personeel had ze er maar vast afgehaald, dan konden de koffers van het volgende vliegtuig er ook op. De volgende hindernis was hoe naar het hotel? Slim als ik ben, had ik dat van tevoren geregeld. Dankzij een tip op de waarbenjij,nu site had ik al gereserveerd bij Super Shuttle en al betaald ook. Keurig de bevestiging bij me en het is me nog steeds een raadsel waarom die mevrouw aan de balie van de Transportation Service me weer het hemd van het lijf vroeg en alles ging zitten intikken. Met mijn bevestiging in haar hand. Toen de chauffeur kwam en zijn passagiers bij elkaar had (10 in een busje voor 11) begon de rit naar de hotels. Maar niet voordat hij bij een andere vertrekhal de laatste passagier had opgehaald. Kostte zo een half uurtje extra. Laat ik nou altijd gedacht hebben dat in het verkeer hier het principe “Keep your lane” geldt. Is misschien wel zo maar dat zijn ze dan vergeten aan onze chauffeur te vertellen. Die prikte het busje in ieder gaatje dat hij zag. Schoot wel op maar op de slechte wegen hier, in ieder geval op de route die wij reden, niet echt aangenaam. Uiteindelijk na een uurtje afgezet bij ons hotel. Hoezo in het centrum? Times Square is hier maar 50 meter vandaan! Wel een behoorlijk gedateerd hotel en de kamer ontbeert airco en de ramen kunnen ook niet open. Dat laatste is ook niet zo erg, want nu dringt het geluid minder door. Maar het is wel warm, trouwens op staart ook. Even lekker gedoucht en de eerste honkbalwedstrijd gekeken (op ESPN, had ik net zo goed thuis kunnen blijven) en nog even de straat op. Druk, druk, druk!! En imponerend!! Koffie gedronken met een broodje bij Starbucks en dat doe we morgenochtend ook even. Daar hebben ze gratis Wifi en dan kan dit verslag op de site. Hier gaat het lampje nu letterlijk en figuurlijk uit (10 voor half 11). Wij gaan slapen en jullie: werk ze!
Zo snel als nu heb ik nog nooit getypt: met 825 km per uur en op een hoogte van 11.582 meter. Maar goed dat we binnen zitten, want buiten is het -62!!
Ofwel: de eerste bijdrage hoog van hoog in de lucht, met nog 2uur en 50 minuten te gaan en bij jullie is het 10 voor 8. Inderdaad, dat klopt niet met het vluchtplan, maar daarover straks meer.
Op tijd opgestaan en door Tim om half 10 naar Schiphol gebracht. Na het afgeven van de bagage en de paspoortcontrole eerst maar even koffie gaan drinken. En daar kwamen we er achter hoe klein de wereld eigenlijk is (of hoe klein Nederland). Op weg naar de koffie liepen we langs een paar tafeltjes en hoorden we ineens: “Fred van der Kade!” Even kijken en ik herkende haar vrijwel meteen: Annemarie van der Drift. Voor diegenen die mijn jeugd niet zo goed kennen even wat uitleg. Ik ben 59 jaar geleden geboren in Rotterdam en heb vanaf mijn tweede in de Hoogenwaardstraat gewoond in een portiekflat. Wij woonden op 82B en aan andere kant van de trap, op 80B, woonde de familie Van der Drift. Zij hadden 3 dochters, waarvan Annemarie de oudste was. Nou is het niet zo dat ik haar 47 jaar niet meer gezien heb, want een jaar of 5 geleden stond ze ineens met haar zus Paulien voor de deur in Amersfoort. Annemarie heeft een dochter die vlak bij ons bleek te wonen. En een tijdje later hebben we met een aantal buurjongens en -meisjes en onze ouders een reunie gehad in Rotterdam. Verrassing dus en heel gezellig een tijd bijgekletst. Annemarie is getrouwd met Wout Verwoerd en dat blijkt een geboren Amersfoorter te zijn. Hij vertelde waar hij allemaal heeft gewoond in Amersfoort en dat zijn vader op Het Masker gewoond heeft en vorig jaar is overleden. En toen viel er bij Marja ook een kwartje! Wouts vader was weduwnaar en leerde op Het Masker (vlak bij ons) Tonny kennen, een weduwe. Hoewel ze niet samenwoonden, trokken ze heel veel met elkaar op. Wout sprak zelfs over zijn stiefmoeder. Vorig jaar is zijn vader plotseling overleden. En laat Tonny nou de vrouw zijn die Marja ieder dinsdagavond ophaalt om te gaan bridgen en na afloop weer thuisbrengt! Hoezo, kleine wereld. Wout heeft gelijk Tonny gebeld en die was natuurlijk ook zeer verbaasd.
Annemarie en Wout gingen een weekje naar Chicago en we namen afscheid toen voor hen de gate open ging. Op dat moment zagen we ook op de borden dat onze vlucht was vertraagd tot half 3. Dat werd dus dwalen over Schiphol maar daar is gelukkig genoeg te zien. Om 10 voor 1 ging bij ons ook de gate open en mochten we langs de veiligheidscontrole. Wij hadden zelfs het genoegen om een bodyscan te mogen ondergaan. In een rond glazen hokje, voeten op de getekende voetstappen, armen omhoog en dan draait er een röntgenapparaat snel rond. Nog een tijdje wachten daarna en om half 2 mochten we het vliegtuig in, een grote KLM Boeing 747. We hebben een plekje aan het raam (ik dan) met Marja naast me. Gelukkig voor de dame daarnaast hoeven we niet vaak te plassen. En toen vertrokken we toch maar niet. Er bleek in de cockpit een lampje te branden dat aangaf dat een van de 14 (!) brandstofpompen storing gaf. Dus technische dienst erbij en uiteindelijk vertrokken we tegen half vier. Onderweg al twee films bekeken op het prive entertainment systeem (iedereen een eigen beeldscherm): De eetclub en Majesteit. Zo haal ik mijn culturele hart ook weer eens op.
En nu, met nog twee en een half uur te gaan, lekker luisteren naar muziek van het Metropole Orkest, wat wil ik nog meer! Dus even de oogjes dicht en genieten. De rest van de dag schrijf ik wel in New York, we hebben nog een flink stukje dag te gaan. Voor jullie vast welterusten!
Ziezo, jullie worden bijna wakker als ik dit schrijf en wij gaan lekker de oogjes sluiten. Marja ligt al op één oor maar mijn plicht roept: jullie eerst op de hoogte brengen van de rest van dag 1.
De vlucht verliep verder prima en om 5 over half 5 plaatselijke tijd (6 uur verschil, dus reken zelf maar uit) landden we op JFK. Bijna half uurtje later sloten we aan in de rij voor de Immigratiedienst, die bepalen of je het land wel in mag. Voor we eenmaal voor de immigratieambtenaar stonden, waren we een uur verder. Als er in de Efteling zo'n rij staat, ga ik er echt niet in staan, maar hier sloot ook ik gewoon aan. Vingerafdrukken, foto, de nodige papieren en we hadden eindelijk het stempel in onze paspoorten. Toen nog de koffers halen maar die stonden keurig in gelid naast de band. Het personeel had ze er maar vast afgehaald, dan konden de koffers van het volgende vliegtuig er ook op. De volgende hindernis was hoe naar het hotel? Slim als ik ben, had ik dat van tevoren geregeld. Dankzij een tip op de waarbenjij,nu site had ik al gereserveerd bij Super Shuttle en al betaald ook. Keurig de bevestiging bij me en het is me nog steeds een raadsel waarom die mevrouw aan de balie van de Transportation Service me weer het hemd van het lijf vroeg en alles ging zitten intikken. Met mijn bevestiging in haar hand. Toen de chauffeur kwam en zijn passagiers bij elkaar had (10 in een busje voor 11) begon de rit naar de hotels. Maar niet voordat hij bij een andere vertrekhal de laatste passagier had opgehaald. Kostte zo een half uurtje extra. Laat ik nou altijd gedacht hebben dat in het verkeer hier het principe “Keep your lane” geldt. Is misschien wel zo maar dat zijn ze dan vergeten aan onze chauffeur te vertellen. Die prikte het busje in ieder gaatje dat hij zag. Schoot wel op maar op de slechte wegen hier, in ieder geval op de route die wij reden, niet echt aangenaam. Uiteindelijk na een uurtje afgezet bij ons hotel. Hoezo in het centrum? Times Square is hier maar 50 meter vandaan! Wel een behoorlijk gedateerd hotel en de kamer ontbeert airco en de ramen kunnen ook niet open. Dat laatste is ook niet zo erg, want nu dringt het geluid minder door. Maar het is wel warm, trouwens op staart ook. Even lekker gedoucht en de eerste honkbalwedstrijd gekeken (op ESPN, had ik net zo goed thuis kunnen blijven) en nog even de straat op. Druk, druk, druk!! En imponerend!! Koffie gedronken met een broodje bij Starbucks en dat doe we morgenochtend ook even. Daar hebben ze gratis Wifi en dan kan dit verslag op de site. Hier gaat het lampje nu letterlijk en figuurlijk uit (10 voor half 11). Wij gaan slapen en jullie: werk ze!
-
30 Mei 2011 - 17:10
Sylvia:
Fred en Marja, super als je gewerkt hebt, je nog even kan lezen hoe jullie je eerste dag zijn doorgekomen. Gisteren alleen maar pech, Gas Terra mocht net niet winnen en de FC ook niet. Vandaag hier 27 graden en erg benauwd. Nog heel veel plezier. -
30 Mei 2011 - 20:04
Tineke:
Leuk verslag. En dat is dan nog maar de eerste dag. Ben benieuwd naar jullie jetlag. Mar zoek je nog even naar sex in the city. Hier gaan we gewoon door met ons leven. Morgen weer tennissen met Nel, Anne en Karin, daarna 4 dagen vrij, Wij gaan er met de camper vandoor. Bye bye for now. -
30 Mei 2011 - 20:11
Lianne:
Leuk om zo gedetailleerd te lezen hoe jullie reis is gegaan! Ik houd de site goed in de gaten, ook al hoor ik toch al het een en ander via o.a. sms.
Geniet ervan!!
Liefs
-
30 Mei 2011 - 20:33
Jolien:
Hi Marja en Fred,
Super al die verhalen online, erg leuk om te lezen! Ik kijk nu al uit naar het volgende verslag.
Hopelijk hebben jullie niet al te veel last van een jetlag. Geniet van jullie reis!
Groeten,
Jolien
X -
30 Mei 2011 - 21:18
Tim, Patries En Noa:
Hoi hoi,
Super leuk om te lezen hoe jullie reis tot nu verloopt...
We houden de site ook goed in de gaten.
We zijn nu al benieuwd naar het volgende verslag!
Heel veel plezier!
Dikke kus van ons -
31 Mei 2011 - 10:20
Sacha:
Uitgebreid verslag. De vakantie gaat nu echt gebinnen. Wij werken wel door in het inmiddels regenachtige weer.
-
03 Juni 2011 - 08:43
Sonja Ipenburg:
Verslag niet goed gelezen van deze dag. Hier staat natuurlijk het verhaal van Annemarie in. Wout is weer een broer van Bart. En Bart is mijn fysio. De wereld is inderdaad klein. Grappig hoor. Ik ken Tonny niet goed, maar ben wel bij het condoleren van Ome Dirk (haar vriend) geweest.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
