Weer thuis!

Was het nou gisteren of vanmorgen dat we uit Canada vertrokken? Het blijft vreemd, door zo’n tijdverschil kun je toch redelijk je gevoel voor tijd kwijtraken, blijkt maar weer.

Maar volgens de kalender was het toch echt gisteren dat we vertrokken en vandaag dat we weer door de voordeur ons eigen huis binnen stapten.

Gistermorgen dus weer op tijd opgestaan en daarna voor de laatste keer naar de bakker voor een lekker ontbijt. Even geappt met Tim of hij ons nog op kon halen en dat kon gelukkig. Daarna op ons dooie gemak de koffers ingepakt en om half 12 stond de auto weer voor de deur. Ook in ons laatste hotel hebben we gebruik gemaakt van de valetparking. Wel wat duurder dan in Victoria maar het alternatief was dat we de auto zondag al inleverden en maandag met een taxi naar het vliegveld zouden gaan. Maar ik had al uitgevonden dat dat net zo duur was als de auto parkeren en zelf naar het vliegveld rijden.

Ondanks dat het maandagochtend was, bleek het weer behoorlijk druk op de weg en de weg met 50 verkeerslichten moesten we ook weer volgen. Toch waren we in een goed half uur op het vliegveld, waar we eerst de tank nog even moesten volgooien en de auto afleveren. Op mijn mededeling dat de afstandsbediening van de portieren niet goed werkte, werd eerst wat schamper gekeken totdat de man het zelf probeerde. En vervolgens een krijtje uit zijn zak haalde en op een van de zijruiten schreef wat er aan de hand was. Die auto zal dus eerst wel goed nagekeken worden.

Een shuttle naar het stationsgebouw was niet nodig want dat lag maar twee minuten lopen vanaf de inleverplek.
Daar even gezocht waar we moesten inchecken (dat stond nog niet op de borden) maar ook dat vonden we snel en sloten aan in de rij, vlak achter de Denekampers, dus nog even bijgepraat over de laatste twee dagen. Het schoot niet echt op totdat een dame in KLM-uniform vroeg wie er al een boardingpas hadden. Wij dus, want dat had ik de vorige avond in het hotel al geregeld. En dus mochten wij langs de rij naar voren. Ik voelde de blikken van de Nederlanders in de rij in mijn rug maar daar hadden wij geen boodschap aan. En dus snel de bagage afgegeven en op weg naar een eettentje voor de laatste sandwich en koffie. Het was immers alweer lunchtijd.

Daarna door de veiligheidscontrole. Dat ging redelijk vlot, hoewel een bord een wachttijd van een kwartier vermeldde. Laptop uit de tas en zo en alles in bakken door de scanner. Riem ook? Nee, riem hoeft niet af. Toen door het poortje. Ja, dat begon te piepen. Dus toch riem af, horloge af en ik mocht door. Marja was al zonder problemen eerder door het poortje gegaan maar van haar mocht de handbagagetrolley open.
Ja hoor, onderuit kwam een grote fles bodylotion, die ze vergeten was terug te stoppen in de koffer, helaas maar belandde dus in de prullenbak. Of die dame van de controle profiteert er nog een tijdje van, maar dat zal wel niet.

En zo zaten we een uur voordat we aan boord zouden gaan al lekker voor het raam bij de gate, ruim op tijd om het toestel aan te zien komen, gelost te worden, de nieuwe maaltijden en de bagage weer aan boord en om drie uur was het onze beurt.

Dit keer een vliegtuig met aan de raamkanten 3 stoelen en in het midden 4. En omdat wij raamplaatsen hadden, kwam er nog iemand naast ons zitten. Een aardige, rustige man. Gelukkig geen rare, dikke, stinkende snurker die verbolgen reageert als jij een keer naar het toilet wilt.

Keurig op tijd vertrokken we vanuit Vancouver voor een lange vlucht van bijna 9 uur naar Schiphol. De verzorging was weer prima met de nodige drankjes, diner en vanmorgen een ontbijt. Genoeg films om te kijken, muziek om te luisteren en ook een mooie mogelijkheid om de vlucht te volgen. Wel werd er door de piloten gewaarschuwd dat we door een gebied gingen met nogal wat turbulentie, dus riemen vast en op een gegeven moment moesten zelfs de stewardessen gaan zitten maar uiteindelijk viel het toch wel mee. Echt donker wordt het niet buiten als je zo van west naar oost reist en zeker niet in deze tijd van het jaar, dus ook het verzoek om alle raamluikjes te sluiten en het licht werd gedoofd. Had van mij niet gehoeven want ik heb, zoals ik gewend ben, geen minuut geslapen.

Keurig op tijd ook weer geland op Schiphol en toen we de koffers eenmaal hadden, stonden Noa en Tim ons op te wachten. Na een voorspoedige rit naar huis en onderweg bijgepraat door Noa (“ik ben drie dagen niet naar school geweest want mijn amandelen zaten tegen mijn velletje”) weer in ons eigen huis.

De stapel kranten nemen we de komende dagen wel door en vanmiddag maar even geprobeerd wakker te blijven op de golfbaan. Dat lukte wel maar eenmaal weer thuis aan het eind van de middag toch maar even een uurtje de ogen dicht gedaan.

En nu zitten we weer zoals we het de laatste drie weken deden ’s avonds: lezen (de kranten dit keer) en verslag schrijven.
O ja, dit keer met het EK voetbal op de tv, dat hebben we daar gemist (maar niet heus).

Het waren weer drie weken met veel en onuitwisbare indrukken.
Zoals de beren en orka’s die we in levende lijve hebben mogen zien. De prachtige tweedaagse treinreis, de paradijsjes waar we hebben verbleven, de ontzettend vriendelijke en behulpzame Canadezen, de discipline in het verkeer (nu hebben we weer gezien waar richtingaanwijzers voor zijn gemaakt en voor gebruikt), de prachtige en veelal ongerepte natuur, en nog zoveel meer.
Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Kortom: Canada, we love you!!

En jullie, trouwe lezers, weer bedankt voor de reacties en laten we maar zeggen: tot de volgende keer (de oostkust staat nu op ons verlanglijstje).