Orka's
Blijf op de hoogte en volg Fred
19 Juni 2016 | Canada, Victoria
Na ons ontbijt in de London Tube, naast het hotel, stonden we keurig op tijd klaar om opgehaald te worden voor de whalewatch.
We waren de enigen in de bus en moesten nog 3 mensen ophalen bij een ander hotel. Dat bleek een misverstand (ze gaan morgen mee) en dus hadden we de bus voor ons alleen.
Bij de haven zijn we afgezet bij het gebouwtje van Orca Spirit, de organisatie die ons mee zou nemen. We waren de eersten maar daarna druppelden de andere waaghalzen toch gestaag binnen. Uiteindelijk waren we met 18 personen en werden verdeeld over twee Zodiacs. Open boten met twee reusachtige buitenboordmotoren. En dus mochten we onszelf in overlevingspakken hijsen. Op een van de andere boten zat een gezin met een jongetje van een jaar of 10, die een pak kreeg waar hij wel twee keer in kon maar ons pasten ze goed.
Toen de boot op en met een sukkeldrafje de haven uit. Maar eenmaal buiten de pier ging het los. Met een noodgang (we hoorden later dat de boten een snelheid van zo’n 70 km per uur halen) over de golven. Die waren gelukkig niet hoog (uit voorzorg toch maar twee pilletjes ingenomen) en met het spatten van het water viel het ook erg mee. De meeste last had je nog van de wind, maar daar hielp de capuchon van het overlevingspak wel weer tegen.
Een heel eind de zeestraat tussen Victoria en de VS op en daar maar kijken of we ergens iets zagen. Maar dat bleef beperkt tot een paar dolfijnen die niets van boten moeten hebben en zich dus geen tweede keer meer lieten zien. Onze schipper, een jongedame die geen enkele moeite had om de boot in de hand te houden en bij wie we ons prima op ons gemak voelden, gaf ook de nodige informatie en kreeg op een gegeven moment via de radio door dat er orka’s gesignaleerd waren. Dus wij er op af.
En ja hoor, na weer een stuk hard varen, werd de motor nagenoeg stilgezet en lagen we te wachten tot we wat zagen. En ons geduld werd beloond. Eerst wat verder weg zag je af en toe een vin boven water uitsteken maar al gauw kwamen ze in onze buurt. Volgens de schipper trok er een hele familie van oost naar west.
Regelmatig (hoewel je de klok er niet op gelijk kon zetten) kwamen ze boven om met een sierlijke boog weer onder water te verdwijnen.
Overigens zag je niet veel meer dan de rug en de rugvin maar het was fascinerend genoeg. Een enkele orca alleen, maar ook met zijn tweetjes, drieën en zelfs vier bij elkaar.
Natuurlijk heb ik er foto’s van, heel veel zelfs al zijn er ook een aantal waar alleen maar water of lucht op staat. Probeer je camera maar eens stil te houden.
Op een gegeven ogenblik kwam een van de orka’s rechtop uit het water. En laat ik daar nou net een foto van hebben. Hij staat wel in een hoekje maar ik heb hem.
Ook nog even rond een eilandje gevaren waar onderzoekers gestationeerd zijn en waar op de rotsen zeehonden leven en, uniek, de enige otter in dit deel van Canada. Ook die staat op de foto, drijvend op zijn rug.
Nog even een paar orka’s gevolgd en toen full speed weer terug naar de haven.
Pakken uit en de stad in.
Op een pleintje hebben we geluncht en terwijl we aten begon er vlak naast ons een optreden van een muzikale familie. Vader, dochter en twee zoons, de O’Bien family.
Vader Peter blijkt een muzikant die ook veel in het buitenland optreedt, ontdekten we later op You Tube. Nadat we klaar waren met de lunch zijn we op de trappen tegenover de family gaan zitten. Tijdens een korte pauze bleek ook het zoontje van een van de jongens onder het publiek te zitten. Het jochie van een jaar of drie had zijn gitaar (bleek een mandoline) mee en zat later op de trappen mee te spelen en te zingen. Af en toe schoot het plectrum dat hij van opa had gekregen wel uit zijn handen en rende hij er achteraan maar het was een heel leuk gezicht om hem zo bezig te zien. Ook de bewegingen van zijn vader deed hij perfect na. Hij heet overigens Noah.
Na het optreden rustig naar het hotel gewandeld en wat gelezen. Hoewel… een van de bijwerkingen van de pilletjes is dat je er sloom van kan worden. Niet in de bijsluiter staat of dat een paar uur later gebeurt maar daar wijd ik het toch aan dat ik een tijdje heb geslapen en met een vreselijk duf hoofd wakker werd.
Daarom maar weer even naar buiten en nog even bij de haven gekeken. Daar was weer genoeg te zien aan kraampjes en muzikanten. En een heerlijke hotdog gegeten.
Ook nog even een paar dingetjes gekocht in een heel mooi en groot warenhuis, Hudson’s Bay. Een soort Bijenkorf en een bezoekje gebracht aan een enorme sportwinkel in een overdekt winkelcentrum.
Nu weer op de kamer en lezen en verslag schrijven.
Morgenochtend laten we de auto komen en rijden we naar Schwartz Bay, zo’n 30 km hier vandaan naar de veerboot naar Tsawwassen, dat een stukje onder Vancouver ligt.
Daar overnachten we weer in The Listel Hotel, waar we al eerder twee nachten verbleven.
En dan breekt de laatste dag alweer aan maar eerst krijgen jullie nog het verslag van morgen.
Het is zowaar gelukt om en paar foto's bij te voegen en daarom als extraatje nog een beer en een zee-/visarend (Nancy, zeg het maar).
-
19 Juni 2016 - 08:52
Sylvia:
Jammer voor jullie en voor ons dat het bijna voorbij is. Gelukkig heb je de foto's nog. Nog veel plezier en we maken gauw een afspraak om de foto's te bekijken. -
19 Juni 2016 - 10:10
Nancy:
Om HEEL precies te zijn: Bald Eagle.
Vertaald: Amerikaanse zeearend of witkopzeearend.
En die orka is ook wel heeeeeel erg leuk zeg! En dat beertje..... Genieten daar!
-
20 Juni 2016 - 13:04
Marian:
Wauw, wat hebben jullie veel gezien en meegemaakt en fijn dat ik op de hoogte kon blijven. Zo'n avontuur, volgens mij echt uniek. Tot volgende week Marja. Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley