Dag 12 Naar hoger sferen

De hele vakantie hangt al van fantastische belevenissen aan elkaar en misschien ga ik de volgende dagen nog wel een keer roepen dat die dag bestond uit louter fantastische belevenissen maar de dag van vandaag slaat tot nu toe alles.
Maar ik laat jullie nog even in spanning. En begin gewoon weer bij het begin. Ik mocht vandaag uitslapen tot 5 over 8. Eerst even gekeken of er mail was. Jullie moeten namelijk weten dat jullie reacties niet alleen op de site staan maar ook per mail tot ons komen. En met de telefoon is het makkelijk mail ophalen (tenminste met mijn telefoon), Daardoor waren we snel op de hoogte van onze Italiëgangers. Super om te lezen dat jullie het zo fijn hebben en Noa het zo leuk vindt allemaal. Op naar het ontbijtbuffet en ons tegoed gedaan aan toast, eitje (wel erg hard gekookt), jam, lekkere kwark, koffie en jus d'orange. De koffers weer dichtgemaakt, uitgecheckt en op naar de Grand Canyon. OP advies van Jan Doets niet de snelste maar wel de mooiste route. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat er een nog mooiere is. Mooi onderhouden en weer fantastische uitzichten op de Oak Greek Canyon. Die bestaat, net als de Grand Canyon uit prachtig rood gesteente en je rijdt het ene moment door de kloof en als je omhoog kijkt, zie je ver boven je ook auto's rijden. Moeten we daar helemaal naar toe. Ja, dus. En dan is daar boven een grote parkeerplaats met gigantische uitzichten (ja, ik weet het, ik val in herhalingen maar het is nu eenmaal zo). Ook was er een “native people market”, waar de oorspronkelijke bewoners, Indianen dus, hun waren aan de man brachten. Veel sieraden, zoals ringen, kettingen en armbanden (sorry Lianne en Patricia, ze kon niet kiezen) en een kraam waar een man t-shirts van Arizona en hoeden en petten aan de man bracht. “Jij wilde toch zo'n leuke slappe hoed? Zet deze eens op? Die staat je leuk, koop hem maar. En dat t-shirt van Arizona is ook leuk, donkerblauw staat je goed”. Tja, en ik kan geen nee zeggen. Dus bekijk de foto maar bij dit verslag. Soms zegt één foto meer dan 1000 woorden. Ik ben nu al benieuwd naar de reacties. Daarna doorgereden via Flagstaff naar Tuscany, vlak voor de ingang van het park. Het was lekker rustig op de lange weg er naar toe en daardoor waren we al om 12 uur bij het hotel. Waarschijnlijk te vroeg naar toch een poging gewaagd en ja hoor, de kamer was al beschikbaar. Ook nu weer een mooie kamer op de begane grond met een klein terras waar we nu heerlijk op zitten bij te komen van deze dag tot dusver. Volgens Jan Doets zitten we 2 minuten van het vliegveld met de auto maar dan heb je waarschijnlijk wel file, zo dicht bij is het. Maar eens gaan kijken wat een helicoptervlucht kost want we hadden al van verschillende kanten gehoord dat dat een fantastische belevenis is. Tuscany heeft een echt vliegveld, vanwaar we zelfs een Boeing 737 zagen opstijgen en Papillon helicopters heeft een apart veld met een stuk of wat kleine platforms. Gewapend met de informatie over de vluchten (je kunt kiezen tussen een 30 en 50 minuten vlucht) hikten we toch wel een beetje tegen de prijs aan. Maar je leeft maar één keer, de kans dat we hier snel weer eens komen , is ook niet zo groot... Dus stonden we nog geen twee stappen buiten, keken elkaar aan en zijn omgedraaid, weer naar binnen en hebben geboekt. We hadden geluk, over 20 minuten konden we al mee. Tijdens het boeken moesten alle tassen af en moesten we om beurten op een matje gaan staan. Zouden we op de foto komen? Geen idee want naar ons idee gebeurde er niks en we kregen ook geen pasje of zo. Wel mochten we daarna mee naar een ruimte om de veiligheidsvideo te bekijken. Hoe je gordels vast gingen, hoe je je zwemvest moest gebruiken, hoe je de deuren in geval van nood kon openen, eigenlijk de bekende filmpjes zoals je die in een gewoon vliegtuig ook krijgt. Bij het verlaten van die ruimte kregen we een stickertje van Papillon opgeplakt, kennelijk als teken dat wij de video gezien hadden en klaar waren om mee te mogen. Marja kreeg nog even een compliment van de dame van de stickertjes over haar shirtje (blauw/zwart/groen/wit). “Oh, I love your shirt!” Datzelfde shirtje had er al voor gezorgd dat een man ook ineens Nederlands tegen ons begon te praten toen we de tweede keer naar binnen gingen. Deze man woont 13 jaar in Amerika en treedt op als reisleider voor Nederlandse groepen. Op onze vraag hoe hij dat zo ineens herkende, antwoordde hij dat dat door onze vlotte stijl van kleden komt. Die stijl en de kleuren kom je alleen bij Nederlanders tegen, volgens hem. Hij was hier met een groep waarvan een aantal leden ook een helicoptervlucht maakte. Onder anderen een jong stel dat met ons meeging. Aangevuld met een Amerikaans echtpaar maakte het gezelschap compleet. Het Nederlandse stel deed ongeveer dezelfde route als wij maar dan omgekeerd in 10 dagen (en zonder New York) en was gisteren in Las Vegas geweest. Was helemaal geweldig en we kregen ook een paar tips mee. Van iemand van het grondpersoneel kregen we kaartjes met een nummer (van 1 t/m 6). Marja had 1 en ik 5. Ook kregen we een zwemvest om. We mochten naar buiten en moesten nog even wachten omdat de piloot van onze helicopter kennelijk net zijn dienst was begonnen en alles nog moest checken. Toen de wieken eenmaal draaiden, mochten we naar het toestel en op een rijtje gaan staan. Ons kaartje moesten we opsteken en Marja mocht met nummer 1 als eerste plaatsnemen, naast de piloot. Ze wilde nog snel even met mij van kaartje ruilen, maar dat bleek niet de bedoeling. Prompt liet ze het kaartje vallen en dat waaide natuurlijk weg. Ik er achteraan en kreeg het snel te pakken. Nummer 5, ik dus, moest wel achteruit vliegen. Het Nederlandse meisje vloog ook achteruit en de rest met zijn drietjes naast elkaar vooruit. Niet zo erg, de deur naast me was vrijwel geheel van glas dus een geweldig uitzicht. Omdat Marja de mooiste plek van ons tweetjes had, had ze wel videocameradienst. Allemaal een koptelefoon op (prima kwaliteit, je hoorde bijna geen lawaai van de helicopter meer en alleen muziek, de stem van de piloot en een bandje met uitleg, dit keer in het Nederlands en Engels, gezien het gezelschap. Na het opstijgen vlogen we langzaam richting de Canyon over ongelooflijk uitgestrekte bossen, zover je ogen reikten. De spanning werd lekker opgebouwd door de muziek in je koptelefoon. Zelfs Vangelis kwam voorbij en precies op het moment dat het geweld in zijn nummer losbarstte, kwamen we boven dat enorme natuurverschijnsel. Goed getimed, captain! En wat zich toen voor onze ogen ontrolde, fantastisch en zo verschrikkelijk indrukwekkend. Bijna met geen woorden te beschrijven , maar ik probeer het toch. Vanuit de lucht is de enorme diepte goed te zien, ruim anderhalve mijl, dus bijna twee kilometer. En daar beneden stroomt de Colorado rivier die al miljarden jaren (!) verantwoordelijk is voor dit wereldwonder. De hele Canyon is namelijk het gevolg van erosie. Het was een schouwspel om heel stil van te worden en je heel nietig te voelen. Na een half uur landden we weer op het platform. Wat zijn we blij dat we dit toch gedaan hebben! Voor we de helicopter instapten, is er nog een foto van ons gemaakt. Die hing keurig op ons te wachten en hebben we als souvenir maar gekocht. Daarna hebben we onszelf maar eens getrakteerd bij de gele M. Na twee gezonde dagen mocht dat wel weer eens. En lekkere aardbeienmilkshakes dat ze hier hebben. Zitten stukjes aardbei in. Overigens zijn we er inmiddels ook achter waarom Marja geen kaartje met me mocht ruilen zodat ik naast de piloot kon zitten. Dat matje waar we op moesten staan, bleek een weegschaal te zijn en de kaartjes zijn zodanig uitgedeeld dat er een goede gewichtsverdeling in de helicopter ontstond. Schijnen die dingen nogal gevoelig voor te zijn.
Toen de auto weer in en naar de ingang van het park. Kaartje gekocht (gaat per auto, 25 dollar) en naar het Visitors Center. Natuurlijk heb je daar ook geweldige uitzichten en de videocamera en fototoestel hebben vandaag dan ook overuren gemaakt. In een winkel als souvenir nog een fotoboekje gekocht en de auto weer in naar een ander uitzichtspunt, Desert View, zo'n 20 mijl oostelijker. Meteen toen we de weg daar naartoe opdraaiden, zagen we vlak langs de kant van de weg 4 herten. Zo onverwacht dat we er geen bewijs van hebben, dus moeten jullie ons maar op onze blauwe ogen geloven. Verderop op de weg zagen we een bord dat ons voor de volgende 10 mijl waarschuwde voor overstekende luipaarden/tijgers/leeuwen? Geen idee waarvoor maar het beest dat op het bord was getekend leek op een groot roofdier. Maar het enige dat we uiteindelijk zagen bij Desert View was een heel klein salamandertje. Ook daar de nodige beelden voor het nageslacht bewaard (we hebben nu al honderden foto's en een paar uur film en we willen alles laten zien).
Terug naar het hotel en inmiddels is het half 8. Etenstijd, Marja staat al ongeduldig op me te wachten.
Zo, we zijn weer terug. Lekker gegeten bij een steakhouse aan de andere kant van de weg. Het was er erg druk maar een tafeltje voor twee hadden ze gelukkig nog wel. De bediening liep in cowboypak en alles liep zeer efficiënt. En omdat we alleen een hoofdgerecht hebben genomen (met salade) hoefde het ook allemaal niet zo lang te duren.
Morgen naar Las Vegas. Omdat dat natuurlijk 's avonds met al die lichtshows een groot spektakel is, zou het wel eens kunnen dat mijn verslag een dagje vertraging gaat oplopen. Maar jullie kennende, zal dat geen probleem zijn. Ik doe in ieder geval mijn best.