Dag 13 Zoektocht

Het is vrijdag en voor jullie is het Pinksterweekend al begonnen. Voor ons is het nog vrijdag en op dit moment schrijf ik dit verslag aan de rand van het zwembad van ons hotel in Las Vegas. Wel moeilijk concentreren met zeven Amerikaans meiden hier vlak bij die alle moeite doen om door elkaar te praten en vooral te zorgen dat je gehoord wordt. En dat kan dus alleen maar door de anderen te overstemmen. Natuurlijk zijn we weer op tijd opgestaan wnt we hadden toch nog wel een tochtje voor de boeg. Heerlijk en uitgebreid ontbeten in het hotel en daarna boel opgeruimd, koffers dicht, inladen en rijden. Eerst naar de overkant van de weg om geld te halen en de tank vol te gooien. Met dat laatste had ik beter nog even kunnen wachten want ze weten hier kennelijk dondersgoed dat je een eind moet rijden naar de volgende pomp dus het leek wel of ik goud in de tank gooide. Duur dus. Op weg naar Las Vegas reden we dus eerst een eind over de weg die we gisteren gekomen waren. Naar Rome leiden meerdere wegen, naar de Grand Canyon maar één. Uiteindelijk op de Interstate beland en al vrij snel er weer af. Vanaf dat punt hebben we de alom beroemde Route 66 gevolgd. Dat was een route dwars door Amerika van oost- naar westkust (of omgekeerd) van zo'n 4.000 mijl maar het grootste deel is verdwenen door de aanleg van een aantal Interstates. Maar hier en daar is de route nog te volgens, zoals hier het enige deel in Arizona. Natuurlijk draag ik vandaag mijn gisteren aangeschafte Route 66 Arizona t-shirt. Get your kicks on Route 66. Dit deel was ongeveer 90 mijl. Het allereerste dorpje, Seligman, leek echt nog op een dorpje waar de tijd had stilgestaan. Omdat we nog geen trek hadden in koffie en er nog een paar dorpjes op de route lagen die ongetwijfeld ook zo'n sfeer uitademenden, zijn we niet gestopt maar doorgereden. Jammer, hadden we maar wel gestopt. De rest stelde werkelijk helemaal niets voor. Een paar bij elkaar geraapte oude stacaravans en bouwvallige huisjes. Heel spectaculair was de route ook niet maar wel heerlijk stil, op de laatste paar miles na bij Kingsman, waar we de snelweg weer vervolgden. Onderweg hebben we ons regelmatig verbaasd over de rotzooi die Amerikanen bewaren. In sommige van die gehuchtjes langs de weg wonen kennelijk alleen maar Malle Pietjes. Ouwe sloopauto's, kapotte caravans, metaal, hout, bedenk het maar en het ligt in de tuin. Ook af en toe winkels of tankstations en als je dan mannen zag lopen, droegen ze wel cowboylaarzen en een cowboyhoed. Pistolen droegen ze niet. Die hielden ze waarschijnlijk verborgen onder de stoel van hun auto. OP een uurtje rijden van Las Vegas zijn we langs de weg gestopt bij een eenzame eettent. Wel een grappige, volledig beschilderd met allerlei filmfiguren. Zo maakten aan de buitenkant de Dikke en de Dunne een helicoptervluchtje met de Marx Brothers en lachtte op het damestoilet (volgens Marja) Betty Boop je toe. We aten in het restaurantdeel dat meer weg had van een oude saloon. De serveerster vond het wel vermakelijk dat we uit Nederland kwamen want achter ons zaten Duitsers, Italianen en Engelsen. Zowel volgens de menukaart als de serveerster hadden ze hier de beste hamburgers ter wereld. Er liep ook nog een jonge knul te bedienen en toen die de drankjes kwam brengen en vroeg of we al besteld hadden (ja dus) vroeg hij ook nog even of de serveerster wel had verteld dat ze de beste hamburgers ter wereld hadden. Ja dus. Die knul had waarschijnlijk ADHD want hij bleef maar lopen, stoelen rechtzetten en tafeltjes afnemen. We moesten even wachten op de hamburgers maar het was de moeite waard. Echt heel erg lekker. Weer in de auto zijn we doorgereden naar de Hoover Dam. Daar heb ik 10 jaar geleden alleen maar overheen gereden en nu wilden we hem goed bekijken. Maar voor ik het in de gaten had, waren we er al voorbij. De weg is namelijk omgelegd en gaat er nu via een enorme brug overheen. Gelukkig kwam er snel na die brug een afslag Hooverdam. De oude weg blijkt nu afgesloten en je kunt de dam alleen nog maar vanaf de westkant bereiken. Dan moet je wel nog even langs een post voor een veiligheidscontrole maar onze gezichten waren betrouwbaar genoeg en we konden zo doorrijden. In tegenstelling tot een busje met jonge knullen die langs de kant alles mochten uitladen. De dam is nu een toeristische attractie van jewelste. Vlakbij parkeren kost gelijk 7 dollar. Wij zijn over de dam gereden naar de andere kant, daar gratis geparkeerd en de nodige beelden vastgelegd. En op naar Las Vegas. Tot nu toe hebben we, behalve in LA, maar dat was onze eigen fout, de hotels direct kunnen vinden. Vandaag werd dat een klein drama. Nadat we vanuit het zuiden de hele stad rond waren gereden om bij de juiste afslag te komen (dat klopte allemaal nog wel met de routebeschrijving) moesten e volgens diezelfde beschrijving afrit 38A nemen. Het adres van ons hotel is 255 Flamingo Road East. Maar 38A was Flamingo Road West. En op de afslag zagen we dat 38B East was. Dan maar even keren en terug. Ja, had je gedacht, zo zit Las Vegas niet in elkaar. Dus na nog een paar keer verkeerd gereden te zijn, kwamen we aan de andere kant van de snelweg terecht en konden we afslag West èn East nemen. Rechtsaf naar East en dan door naar het hotel, dachten we. Want ineens zaten we in rechter rijstrook en die mocht alleen maar naar rechts. En zo stonden we op The Strip, dè weg in Las Vegas waar alle grote hotels/casino's/attratcties aan liggen. Dan maar linksaf en keren. Mooi niet, stonden we voor hotel Paris. Gelukkig nog net via een leveranciersweggentje erlangs, anders hadden we kunnen aansluiten in de rij voor het hotel. Omgereden en weer via The Strip terug. Toen weer rechtsaf en in de goed baan en even later zagen we het hotel. Tot nu toe was alles redelijk kleinschalig maar dit is echt groot. Uiteraard met een casino dat 24 uur per dag open is. Ingecheckt, weer de auto in en helemaal om het complex heen gereden en de kamer gevonden. Op de tweede verdieping van gebouw J, kamer 312. In de lift stapte ook een mevrouw en die kreeg in de gaten dat wij 312 hadden. Ze vroeg of we vandaag nieuw waren. Ja dus. Dat was een grote opluchting voor haar want ze was er gisteren al en toen woonde er een olifant boven haar. Zij heeft kamer 212 en die olifant heeft de hele nacht rondgestampt. Gelukkig voor haar zijn wij dat niet van plan. Alles in Las Vegas is groot en niet in de laatste plaats onze kamer. Weer twee grote bedden, daarvoor een tijd niets en dan een salontafel met bankstel en feauteuil. Aan de ene kant ernaast een bureau en aan de andere kant een ronde eettafel. En dan het keukentje. De badkamer heeft een aparte douche, apart toilet en ook nog een bad. Het kan vast nog veel luxer maar wij vinden dit al top. Enige nadeel van dit hotel: je kan wel internetten vanaf de kamer maar dat kost je wel 14 dollar. In de lobby is gratis maar dat is wel een eind lopen. We zien wel, ik probeer in ieder geval dit deel van het verslag nog wel op de site te zetten voordat we naar de Strip gaan. Wordt dus zeker vervolgd.
Sorry, zoals jullie zien, heb ik jullie toch even laten wachten op het complete verhaal van ons verblijf in Las Vegas. Om 6 uur liepen we naar de Strip en het is nu 10 over 11. We zijn net terug. Mijn voeten doen zeer en ik red het niet meer naar de lobby om nog te gaan internetten. Komt morgenochtend voor of na het ontbijt wel.
Het hotel ligt een kwartiertje lopen van de Strip af. En als je daar dan bent, sta je schuin tegenover Caesars Palace. Het is hier wel mooi geregeld op de grote, achterlijk drukke, kruispunten. Daar hebben ze loopbruggen overheen gemaakt, dus roltrap op, brug over lopen, roltrap af en je staat veilig aan de overkant. Het was natuurlijk nog licht toen we onze wandeling begonnen maar het is hier snel en vroeg donker. Mooi gezicht om te zien hoe alle lichtjes (en het zijn er wat) steeds meer naar voren komen. Niets lijkt hier te gek. We hebben de Eiffeltoren gezien, de Arc de Triomph, het Vrijheidsbeeld, Rockefeller Centre en het Empire State Building, de Manhattan Bridge, de Trevi fontein, het Colosseum, Venetië (alleen hier stond het vandaag droog dus de gondels voeren niet) en nog wat bekende gebouwen. In Hotel New York staat zelfs een rollercoaster. Die voert je (voor alle duidelijkheid: mij niet, voor geen goud ga ik in zo'n ding) zowel door het gebouw als erbuiten. Binnenin is het oude New York nagebouwd met allerlei restaurantjes, bars en eettentjes. Overigens kom je de meeste ketens hier, zoals Starbucks, in ieder groot hotel/casino tegen. Want je ontkomt natuurlijk niet aan de casino's. Dat is uiteindelijk waar de hele stad hier om draait. Onnodig te zeggen dat je ook in ons hotel het casino nauwelijks kunt ontlopen. Wat me wel opvalt, is, dat ik 10 jaar geleden in een hotel/casino in Henderson zat, een voorstad van Las Vegas (we reden vanmiddag nog vlak langs dat hotel), en dat het eten en drinken daar spotgoedkoop was. Dat is nu en hier op de Strip wel anders. Misschien omdat het 10 jaar later is of omdat het de Strip is, ik weet het niet, maar goedkoper is het zeker niet. Mooi waren de twee fonteinenshows die we zagen bij Bellagio en spectaculair was de show bij The Mirage. Wij dachten daar weer een fonteinenshow te zien, maar de “vulkaan” braakte aan alle kanten (een ritmisch) vuur uit. De hitte sloeg je tegemoet en het is al warm, ook vanavond nog. Voor het eerst vandaag zagen we de buitentmperatuurmeter van de auto meer dan 100 graden Fahrenheit aangeven en hij bleef steken op 102. Dat is dus 38,8 graden Celsius. In Death Valley waar we morgen naar toe gaan, kan het wel 50 Celsius zijn. Kijken of de meter dan de 122 haalt. Maar nu eerst slapen. Welterusten.