Dag 10 Vol verrassingen

Tevoren had ik bedacht dat dit weleens het kortste versslag van de vakantie zou zijn. Gewoon, omdat we het grootste deel van de dag in de auto zouden zitten. Maar toch bleek deze dag een paar verrassingen voor ons in petto te hebben. Maar laat ik bij het begin beginnen. Redelijk op tijd zijn we opgestaan en hebben ontbeten in het restaurant van het hotel. Continental betekende dit keer toast, boter, jam, jus d'orange en koffie. Prima voor ons om de dag mee te beginnen. Daarna even, zoals iedere dag even gekeken naar de reacties op de verhalen. Dit keer een heel uitgebreide van Tim. Hij bracht ons even aan het twijfelen of ze nu al met vakantie waren of pas morgen (voor jullie: vandaag). Na het ontbijt de koffers weer dichtgedaan (gepakt is een groot woord), uitchecken en op naar de auto. Daar wachtte ons de eerste verrasing van de dag. Toen Marja de deur opendeed, wist ze eerst niet precies wat ze zag. Er lag iets vreemds op de grond voor haar stoel. Bij nadere beschouwing bleek dat de binnenspiegel te zijn die van de voorruit was losgelaten. Ik had er nog nooit van gehoord maar het blijkt te kunnen, dat zie je maar. Daarom maar even teruggelopen naar het hotel en gevraagd of zij wisten waar de dichtstbijzijnde Toyota dealer was. De lieve receptioniste zocht dat voor me op en printte er gelijk een routebeschrijving bij. Gelukkig niet heel ver. Bij de dealer werden we begroet op zijn Amerikaans (zo kreeg ik later door). De verkopers staan je al buiten op te wachten. Maar ik kwam niet voor een nieuwe auto. Maakte niet uit, ik werd vriendelijk begeleid naar de werkplaatsreceptie. Daar kreeg ik te horen dat zij dat niet konden maken maar dat het het werk was van een ruitreparatiebedrijf. Zij hadden mobiele service dus er kon wel iemand langskomen. Geen probleem als we op hun parkeerterrein bleven staan. Ik kreeg een naam en telefoonnummer en bellen maar. Toen ik had uitgelegd wat er aan de hand was en waar ik stond, werd me beloofd dat er iemand langs kwam. Tijdens het wachten belde Tim en we zijn weer helemaal op de hoogte van het reilen en zeilen thuis. Na drie kwartier wachten werden we wat ongeduldig en ben ik nog maar eens gaan bellen. Ik kreeg te horen dat er tussen half 2 en half 3 iemand zou komen. Het was half 11 en we moesten nog een uurtje of 6 rijden. Zou ik bij hen langs kunnen komen? Ja, was geen probleem, dan zouden ze me gelijk helpen. Ik kreeg een routebeschrijving en dus maar op weg. Vanuit de noordkant van San Diego naar een voorstadje aan de zuidkant, Chula Vista. Toch weer zo'n 20 minuten rijden, langs het vliegveld wat hier midden in de stad ligt. De landende vliegtuigen komen hier pas echt laag over. De routebeschrijving klopte aardig. Eén keer de weg gevraagd maar de dame in kwestie bleek geen idee te hebben waar Broadway Avenue was. Die bleek 300 meter van haar huis te zijn, om de hoek. Kon niet missen want op de hoek stond een man met een groot bord: Windshieldrepair. Of er alleen maar auto's langsrijden met scheuren in hun voorruit. Ze stonden ons nog net niet op te wachten maar binnen een minuut zat er een monteur in de auto die alle onderdelen vakkundig ontdeed van lijmresten, ze vervolgens insmeerde met lijm en alles weer vastzette. Duurde nog geen 10 minuten en het kostte helemaal niets!!! Waar vind je zulke service nog. Misschien omdat we van die aardige toristen waren die de moeite namen helemaal naar hen toe te rijden? Geen idee, maar in vergelijking met het bedrag dat de Toyotaman noemde, ongeveer 60 dollar, scheelde het wel heel erg veel. Nig even getankt een straat verder en toen echt op weg naar Tucson, ruim anderhalf uur verspeeld en nog een flinke rit voor de boeg. Rond San Diego was het nog druk maar toen we die stad eenmaal achter ons hadden gelaten, werd het snel stiller. We zijn een paar uur doorgereden door echt adembenemende landschappen. Heuvels, bergen vlakten. Op een gegeven moment reden we langs bergen die wel uit opeengestapelde rotsblokken leken te bestaan, kaal en woest en nog geen twee minuten later waren ze vlak en groen. We zijn gestopt bij het plaatsje El Centro en hebben geluncht bij een Denny's, die je hier veel ziet. Tot onze verrassing hadden ze ook 55+-gerechten (zo stond het echt op de kaart). Kleine(re) porties en voor het eerst heb ik eens van het voordeel van mijn leeftijd gebruik gemaakt, als betwijfel ik of ze het niet zouden serveren alsje 25 bent. Marja kreeg vreselijk de slappen lach (een aantal van jullie herkennendat waarschijnlijk meteen) toen ze aan mij vreg wat er op mijn clubsandwich zat. Toen ik zei Turkey (want er zat gerookte kalkoenfilet op) trok ze een verbaasd gezicht. “Heb je een Turkse sandwich?”, vroeg ze serieus. Toen ik antwoordde dat er gerookte Turk op mijn sandwich zat, viel het kwartje en heb ik bijna 5 minuten aan zitten kijken tegen iemand met de slappe lach die dan ook geen hap door haar keel kan krijgen. Daarna gauw weer verder. Het deel waar wij door reden, ligt vlak bij de Mexicaanse grens en zoals bekend zijn de Amerikanen niet dol op avontuurzoekers uit hun buurland. Vanuit de auto zagen we de hoge hekken en de barricades langs de weg. Die laatste kennelijk om te voorkomen dat terreinwagens vanaf de snelweg naar de grens toe kunnen rijden. We zijn de grens tussen Californië en Arizona over gestokn en toen we in die laatste staat al een wind op weg waren, stonden er borden kangs de kant met het opschrift Border Police Control Station en daaronder een bord Open. Even verder moesten we een parallelweg op en langzaam langs de agenten. En ja hoor, een aantal autos voor ons mochten doorrijden en wij werden aangehouden. Waar we vandaan kwamen, wanneer we het land waren binnengekomen, wanneer we weer weggingen, paspoorten laten zien. Na een “Enjoy your stay in America, folks” (en het klonk nog gemeend ook), mochten we verder.
Verder over erg uitgestrekte vlakten, langs spoorbanen met gigantisch lange goederentreinen. De temperatuur was inmiddels opgelopen tot zo'n 37 graden buiten. En dan rij je in de middle of nowhere, geen huis te zien en staat er langs de snelweg ineens een bordje dat fietsers alleen maar op de vluchtstrook mogen rijden. Alsof er iedere dag een fietser dit parcours uitzoekt bij die bloedhitte.
In de buurt van Phoenix kwamen er langs de kant van de weg steeds meer cactussen in beeld.
De afrit bij Tucson hadden we snel gevonden maar de routebeschrijving was wat onduidelijk. Op de iPad had ik vanmorgen al op de kaart gezocht waar het hotel was en zo reden we er eenvoudig naar toe. Toen we de lobby binnenliepen en de receptionist het kantoortje uit kwam, werden we begroet met Goedenavond, dus in het Nederlands maar met een zwaar accent. Toen we vroegen hoe hij wist dat we Nederlanders waren, zei hij dat hij die altijd meteen herkende: always happy! Leuke ontvangst zo. Hij bleek de woorden een paar jaar terug geleerd te hebben van een Nederlander die het fonetisch voor hem heeft opgeschreven. Ik hoefde onze naam ook niet te noemen, die vond hij zelf wel in de pc. Na de kamer geinspecteerd te hebben (weer prima) zijn we naar het restaurant gegaan en hebben aan de bar wat gegeten. Marja een kleine kipburger en ik Caesar salad met kip. Ja Tim, je waarschuwing is aangekomen.
Morgen naar Sedona, een dorpje ten noorden van Phoenix en de route ernaartoe gaat over een onverhard oud indianenpad, de Apache Trail. Als de binnenspiegel het maar houdt.