Dag 5 Zeetijgers

Vanmorgen was Marja alweer vroeg wakker. Volgens mij heeft ze een beetje last van de tijdsverschillen maar dat zullen de komende dagen wel leren. Ik zelf heb nergens last van, ik pit gewoon lekker door. Toch ben ook ik maar weer op tijd opgestaan en na de ochtendrituelen op zoek naar een goede plek voor een ontbijt. Dit keer een soort Starbucks maar dan leuker: Coffee Bean & Tea Leaf. En erg lekkere koffie en croissantjes. Ons hotel ligt aan Powell Street (vandaar Powell Hotel, denk ik) pal tegenover het begin- of eindpunt van de beroemde Cable Train, de kabeltram die je normaal alleen in films ziet. En om de hoek is een loket waar je dagkaartjes kunt krijgen voor 13 dollar, ook geldig voor de andere tram, bus en metro. Voor me in de rij stond een man die ook een dagpas wilde, maar de man achter het loket vertelde dat de kabeltram vandaag niet rijdt (later bleek tot en met zondag niet) en dat een buskaartje maar 2 dollar is. Daarom heb ik mijn beurt maar niet afgewacht en zijn we gaan lopen. Eerst het ontbijt en toen de stad in, gewapend met ons reisgidsje. Veel gelopen maar ook veel gezien. Dwars door Chinatown met alleen maar Chinese winkels, veel met allerlei vreemdsoortig e kruiden. Ook eentje waar de eigenaar geleund stond over een kooi met duiven, En aan de andere kant duiven in de diepvries. Zou je er hier een kunnen aanwijzen die hij dan persoonlijk een kopje kleiner maakt en plukt? In een andere etalage een grote bak met kippenvleugeltjes naast een bak met kippenpootjes. Nee, niet de pootjes die wij kennen en eten maar juist het deel dat wij weggooien. Dus met het klauwtje! Ben niet benieuwd hoe dat smaakt.
In een park waren hele groepen Chinese vrouwen bezig met een soort jazzballet en met Tai Chi. En dan hebben we het niet over jonge meiden maar vrouwen waarvan de jongste bij ons de AOW al zou hebben bereikt. Kennelijk helpt het tegen de ouderdom. Toen door Lombard Street gelopen. Ik weet niet of het de steilste straat van San Francisico is, maar ik denk niet dat er nog steilere bestaan. Het laatste deel is een straat die je met de auto alleen maar van boven naar beneden mag rijden en volledig uit een aantal bochten bestaat. Naar boven en naar beneden gaan voetgangers met een trap. De straat is bekend om de achtervolgingen in veel films, zo zegt de reisgids, maar er staat niet bij welke. En ik kan ze ook niet bedenken. Maar leuk was het wel. Helemaal boven rechtsaf geslagen om door Hyde Street weer (iets minder) steil naar beneden te lopen, recht op Fishermans Wharf af, de oude haven van San Francisco. Dit deel van Hyde Street is ook bekend omdat je in films en op tv vaak de Cable Train ziet rijden met op de achtergrond Alcatraz, het eiland met zijn beruchte gevangenis. Beneden ligt dus Fishermans Wharf. Een van de pieren is een National Parc met een aantal oude schepen die daar zijn afgemeerd, zoals een oude raderboot, een schoener, een antieke sleepboot en een sloep waarmee twee Amerikanen een jaar of 10 geleden in 189 dagen roeiend de Stille Oceaan zijn overgestoken. Langs heel veel winkels, voornamelijk souvenirwinkels en een paar snoepwinkels met een assortiment waarvan je spontaan kramp in je kaken krijgt, kwamen we bij de beroemde Pier 39. Daar ligt een groot aantal zeeleeuwen en -robben op de steigers. Het schijnt nu wel mee te vallen want er was plaats genoeg maar in de winter schijnt het daar vechten voor je plekje te zijn. Terwijl ik daar stond te filmen, stond er een jochie van een jaar of drie naast me. Zijn moeder zat met een ouder broertje achter me op een bank. Ineens hoorde ik dat het Nederlanders waren. Toen ik het jochie naast me vroeg of hij het leuk vond, begon hij gelijk een heel verhaal. “Die eend (een grote meeuw) gaat die zeetijger wakker maken en da wordt die zeetijger heel erg boos”. Dus het bleken geen zeeleeuwen te zijn maar zeetijgers. Weer wat geleerd. En ik had er gelijk een vriendje bij. Toen ik hem vroeg of hij dat gebouw op het eiland ook kende, zei hij van niet. Ik vertelde hem dat dat Alcatraz was en dat ging hij prompt aan zijn moeder vertellen. Het gezin komt uit Den Haag en is gisteren vanuit Nederland aangekomen in San Francisico. Ze doen ongeveer onze route maar dan in een camper en in zes weken. Maar eerst tot zondag in een hotel: ons hotel! We zijn ze overigens niet meer tegengekomen. Nog een tijdje rondgekeken, o.a. bij een goochelaar bij wie ik nog even mocht assisteren (ik mocht stop zeggen toen hij een spel kaarten schudde). Hoewel we niet in het stadion van de San Francisco Giants zijn geweest (ze spelen morgen pas weer thuis) toch nog even een shirtje gekocht in een fanshop. De lunch bestond vandaag uit een heerlijke hotdog. Even verder gelopen om de boel te laten zakken en toen op de tram gestapt die ook zo ongeveer voor het hotel stopt. Nog wel een tijdje staan kijken naar een heel goeie straatartiest, een jongen met een enorme kuif, die een soort Nikkelen Nelis was. Hij staat op de video en dus hebben we ook maar even bijgedragen aan zijn levensonderhoud. Nou, die had vandaag niet te klagen. Weer op de kamer hebben we onze toch wel vermoeide voeten even rust gegund. Op de kamer hebben we een koffiezetapparaat (met koffie) dus die ook maar uitgeprobeerd. Om een uur of vier weer de stad ingegaan. Omdat we in New York geen tijd hadden, zijn we hier maar naar het warenhuis Macy's gegaan. Enorm. De winkel in New York schijnt het grootste warenhuis ter wereld te zijn, maar dit is de een na grootste Macy's. Of dat dan ook het een na grootste warenhuis ter wereld is, weet ik niet, maar het is wel heel erg groot. En dan was dit nog maar de vrouwenafdeling, zo bleek. Aan de andere kant van de straat staat de herenafdeling. Ook zijn we nog even binnengelopen bij Victoria's Secret. Ik noem dat een speelgoedwinkel en in dit geval ook weer een hele grote. Maar Marja heeft er niks gekocht. Ook hebben we even gekeken waar we de auto morgen moeten ophalen. Dat is lekker dichtbij dus makkelijk met de koffers in de hand te bereiken. Tenslotte aan de andere kant van de straat nog een winkel ingegaan. Nou, dat bleek een soort Mall te zijn, dus heel veel winkels. Uiteindelijk kwamen we in het souterrain en daar bleek een gigantisch foodplaza te zijn. Niet alleen een supermarkt van het formaat waar onze Appie wel twee keer in kan (en dan alleen maar eten en drinken verkopen) maar ook heel veel kleine eettentjes. En omdat we toch moesten eten.... Eigenlijk heel decadent: niet kunnen kiezen waar je wilt eten. De knoop doorgehakt en gegeten bij de Soupfactory. Mar een grote kom tomatensoep en ik een Chili Turkey Soup. Ik dacht een soort pittige kippensoep maar toen ik de eerste lepel vol de kom in zag glijden, vroeg ik me af of ik het wel op zou krijgen. Een heel dikke soep die wel het een en ander weg had van Chili con carne. Maar dan anders. Dus niemand hoeft medelijden te hebben...
Uiteindelijk terug op de kamer, verslag schrijven, tv aan (leuke softbalwedstrijd gezien). Mar is al onder zeil maar ook vanavond ga ik nog wel even door. Vanwege het internet op de kamer kan dit verslag ook zo de site op. Kan ik morgen uitslapen!