Dag 17 Terug in de grote stad

Alweer de laatste dag, tenminste als je morgen niet meerekent, maar dat is alleen maar auto wegbrengen en naar het vliegtuig. Ik verwacht niet dat ik daar iets spannends over kan vertellen.
Vandaag bracht ons weer terug in de grote stad, San Francisco. Nadat we waren opgestaan, hebben we ontbeten in het restaurant van het hotel. Een alternatief was er trouwens ook niet. Het was er dan ook loeidruk en we hebben zelfs even moeten wachten tot er een tafeltje vrij kwam. En het ontbijtbuffet was meer leeg dan vol, maar dat werd gelukkig snel aangevuld. En de tweelingbroer van Manuel uit Fawlty Towers (“I no nossing, me from Barcelona”) liep hier in de bediening. Vooral de snelle pasjes waren hetzelfde maar hij moest dan ook veel tafels afruimen en weer dekken (= alleen bestek neerleggen en koffiemokken op tafel zetten). Na het ontbijt terug naar de kamer om voor de een na laatste keer de koffers dicht te maken en in te laden. Uitchecken en op weg. We waren nauwelijks de weg op of we werden alweer getroffen door de prachtige natuur. Rijdend langs de snelstromende en af en toe kolkende rivier vroeg Marja zich af of ze hier ook zouden raften. Ik dacht van niet omdat het daar te ruw voor was, maar ik had het nog niet gezegd of er voeren drie van die boten op de rivier. Gauw de auto aan de kant en dit even vastgelegd. Vijf minuten verder kwamen we tot stilstand voor een rood verkeerslicht. Omdat we achter een vrachtauto stonden, zagen we niet veel maar toen we weer optrokken, passeerden we een bord dat aangaf dat je met wel 15 minuten vertraging rekening moest houden. We stonden nog geen minuut stil, dus mazzel. We werden een rivier over geleid via een eensbaansbrug en kwamen op een enkelbaansweg terecht. Al snel bleek waarom: aan de andere kant was de weg afgesloten door een enorme rotslawine. Over een lengte van zo'n 100 meter en zo hoog als je maar kon kijken. Waarschijnlijk is dat al een tijdje geleden gebeurd en pijnigen ze zich nu nog het hoofd hoe je dat allemaal weg krijgt. Volgens mij nooit. Weer terug naar de oorspronkelijke weg over een noodbrug en daar bleek de rij voor het verkeerslicht aanmerkelijk langer en omdat er mensen uit hun auto's gekomen waren, stonden ze kennelijk al even te wachten. Na een goed uur rijden door steeds vlakker landschap, voegden we in op Highway 99, richting San Francisco. Wel grappig, want we reden een heel eind langs struiken in de middenberm en aan de rechterkant met mooie paarse bloemen. Heel wat beter gezicht dan kale vangrails. Tomtom Marja ging daarna bij een splitsing de mist in door ons niet rechtsaf te sturen naar een andere snelweg, maar gewoon rechtdoor omdat het nummer van de weg die wij moesten hebben, niet op het bord stond. Dat er wel groot San Francisco bij stond, was niet belangrijk. Nummers moest ze hebben, namen had ze niets aan. Eindje omgereden en met behulp van de iPad weer op de juiste weg. Die omweg ging door het plaatsje Manteca en de hoofdstraat daar was vergeven van de Amerikaanse vlaggen. Om de paar meter stond er een langs de weg. Kennelijk beetje nationalistisch plaatsje. Blij dat ik geen Islamitisch uiterlijk heb. Daarna ging het prima met Tomtom Marja, al moest de iPad af en toe hulp bieden. Dat lag overigens aan onze wegenkaart met een dusdanige schaal dat als er snel achter elkaar splitsingen zijn, hij niet altijd thuis geeft. Maar wat wil je ook met schaal 1 op 24 kilometer. Uiteindelijk op het eind nog maar 1 keertje verkeerd gereden, maar dat was na 50 meter alweer gecorrigeerd. Die fout moet ik mezelf aanrekenen (volgens Tomtom Marja). We zijn via de San Mateobrug de baai naar San Francisco overgestoken. Dat is een erg lange tolbrug (tig keer Zeelandbrug en het kost 5 dollar). En daarna waren we snel bij ons hotel, de Best Western El Rancho Inn. Ziet er weer prima uit, goede kamer, dit keer geen bad maar douche en verder weer van alle gemakken voorzien. Overigens missen we een bad helemaal niet want de baden hier zijn qua lengte wel zo ongeveer van het formaat dat wij thuis ook hebben maar half zo hoog. Dus hoe je daarin lekker kunt badderen, is mij een raadsel.
Even op de kamer bijgekomen van de rit en toen toch maar weer in de auto gestapt. Reisdoel was weliswaar vlakbij maar net te ver om te lopen, leek ons. Het was namelijk het beginpunt van de BART, de trein/metro naar San Francisco. We zitten namelijk in een van de voorsteden, Millbrae, dus ver van het centrum af maar op slechts vijf minuten rijden van het vliegveld. Dat is lekker makkelijk morgen. Auto geparkeerd en uit de automaat kaartjes getrokken. Omdat we contant betaalden, hebben we eens goed de zaak bestudeerd. En wat bleek, de prijs die we vorige keer betaalden om van het vliegveld naar de stad te komen, is de prijs van een retourtje. Jammer, maar helaas. De trein stond al klaar maar wachtte nog even met vertrekken. In een half uurtje waren we weer in het centrum, halte Powell Street, waar we vorige keer direct bij ons hotel waren en waar vandaan de kabeltram vertrekt. Omdat die de vorige keer niet reed, leek het ons leuk daar nu wel mee mee te gaan. Maar toen we de rij met wachtenden zagen, hadden we ineens niet zoveel zin meer. Er kwam er net een aan, leeg. Die werd aan het eind van het spoor een ronde draaischijf op gereden. Bestuurder en helper stapten uit, zetten allebei hun rug tegen een speciaal daarvoor gemaakte houder (wel Arbo-proof, er zat een kussentje tegenaan) en duwden zelf de tram om. Bestuurder er weer in, reed hem een paar meter van de schijf af en de helper duwde de schijf nog een stukje rond voor de volgende tram. Die was al snel afgeladen met toeristen en toen we keken hoeveel van de rij nu weg was, was dat maar zo'n klein deel dat we schatten dat we een paar uur zouden moeten wachten. En zulke fanatieke toeristen zijn we nou ook weer niet. Dus doorgelopen en even gekeken hoe ver het stadion van de San Francisco Giants. AT&T Parc, weg was. Dat viel wel te lopen dus was een mooi doel. Het ligt aan de rand van de stad tegen het water aan. Helaas geen wedstrijd vandaag, ze spelen uit in Phoenix. Maar de teamshop was wel open dus daar even wat rondgeneusd. Onvoorstelbaar hoeveel verschillende petten, shirts, sweaters, jacks, boeken, video's en van alles en nog wat er te koop is van één team. En het standbeeld van Willie Mays bewonderd, de legendarische buitenvelder van de Giants. We zijn daarna weer teruggelopen naar het centrum en hoopten dat de rij voor de kabeltram korter zou zijn. Helaas, dus hebben we maar besloten dat het zo goed was en zijn naar de BART gelopen en zitten nu op onze kamer. Marja leest, ze is al met het 12e boek bezig, ik maak dit laatste verslag. Zo meteen eten. Daar hoeven we niet ver voor te lopen want eettentjes zijn hier genoeg.
Zo, we zijn weer terug en voor het eten hebben we niet meer dan 25 meter gelopen. Want we kwamen niet verder dan het restaurant dat hier bij het hotel hoort. En omdat het de laatste avond van onze vakantie is, hebben we het maar gevierd ook met een fles lekkere Chardonnay bij ons driegangendiner. En prima eten. Nu uitbuiken op de kamer en de avond verder doorbrengen met lezen en het verslag op de site plaatsen. Overigens wordt dit verslag, zoals de laatste tijd gebruikelijk, door Marja nog wel even goedgekeurd (lees: gecensureerd). Stel je voor dat zij er niet goed vanaf komt!
Dit was dus het laatste verslag vanuit Amerika. Morgen op tijd op, auto inleveren en dan wachten op de vlucht van 2 uur 's middags. Zoals al eerder verteld, komen we donderdag om kwart over 9 op Schiphol aan. De bedoeling is om met de trein naar Amersfoort te gaan en dan met een taxi naar huis. En dan maar zien hoe we de jetlag doorstaan. Daarna komen we nog één keer terug (vrijdag of zaterdag, afhankelijk van die jetlag). In het vliegtuig gaan we nog een top 3 opstellen op een aantal gebieden, zoals mooiste hotel, spectaculairste dit of dat. Hoe het er precies uit gaat zien, weten we nog niet maar hou de site in de gaten.
Groeten vanuit Amerika en tot snel in Nederland!