Dag 15 Zon en sneeuw

Ook hier is het vandaag zondag en dat betekent een rustige dag. Een heel enkele vrachtauto op de weg en nauwelijks Amerikanen met haast. Of zou dat komen omdat we op het platteland zitten, ver van de grote steden? Vandaag weer een stralende dag (sinds we naar Morro Bay reden, hebben we geen druppel regen meer gehad) maar wel wat uitersten in temperatuur. Maar natuurlijk begin ik ook vandaag weer bij het moment dat Marja me weer vertelde dat het 8 uur was en die boodschap komt luid en duidelijk over. Of ik maar voort wil maken. We zijn weer naar het restaurant gelopen, op de uitgestrekte Furnace Creek Ranch toch goed voor een ochtendwandelingetje en daar weer heerlijk ontbeten. Temperatuur alweer tegen zo'n 30 graden maar toch prima uit te houden. Droge maar niet drukkende warmte. Terug alles weer ingepakt en de auto in. Eerst nog een stevig eind door Death Valley. Het blijft een prachtig landschap, ondanks dat je er ik weet niet hoeveel kilometer en uren lang doorheen rijdt, verveelt het geen moment. Zo ligt er ineens een groot gebied met zandduinen. En niet van die kleintjes, natuurlijk. En dat midden in een vallei van bergen en rotsen en een enkele oase, die dan gelijk bewoond is. Gelukkig nog genoeg benzine in de tank voor de etappe van vandaag want als je in Furnace Greek had getankt, was je portemonnee of creditcard geplunderd. Een prijs van meer dan 5 dollar per gallon (ruim 3,7 liter) waar we in Grand Canyon Village al schrokken van ruim 4 dollar en we bij de meeste pompen tot nu toe een goeie 3,5 dollar betaalden! Ook een ervaring om een bordje tegen te komen waarop staat dat je dik onder zeeniveau rijdt en dan de vallei te verlaten en te merken dat je op ruim 2.000 meter rijdt. En je merkt eigenlijk alleen aan de motor van de auto dat je een heel eind omhoog rijdt en hij er flink aan moet trekken. Dan begrijp je ook dat er af en toe borden staan om de volgende 20 mijl de airco van de auto uit te zetten om oververhitting van de motor tegen te gaan. En wat ook leuk is, je gaat altijd weer naar beneden. Dat is lekker zuinig, zeker met deze Prius, want die verbruikt dan helemaal niets meer. Kilometers lange afdalingen, en waar we al een aantal keren 6% hellingen tegenkwamen, was het nu zelfs 9%. Gelukkig doen de remmen het prima. Een groot deel van de rit hebben we vandaag uitzicht gehad op besneeuwde bergtoppen. In het plaatsje Lone Pine zijn we gestopt om wat te drinken. Veel was er niet en toen we bijna het dorpje weer uitreden zijn we gestopt bij een soort Mac. En kijk, ze hadden ook gebak. Nou, een lekker stuk Strawberry Cheesecake zou er wel ingaan bij mij. Marja ging bestellen en kwam terug met koffie voor mij en fris voor haarzelf. Geen cheesecake. Misschien wachten tot het werd omgeroepen? We hadden nummer 2. Er stond ook een dame te wachten die kennelijk 1 had want dat nummer werd omgeroepen en zij haalde haar bestelling op. En dat gold voor nummer 3 en 4 en 5. Zo moeilijk moest dat toch niet zijn, een stuk cheesecake? Marja erop af en ze waren het dus vergeten. Lag verpakt kant en klaar en werd in een zak gestopt. En wat kwam er uit? Een stukje cheesecake ter grootte van mijn middelvinger. Het is dat ik tafelmanieren heb geleerd maar het kon in één hap naar binnen. Dat alles tot grote pret van Marja bij wie de tranen over de wangen liepen van de slappe lach. En die Amerikanen maar dom kijken en niet begrijpen wat er zo lollig was. De Highway tussen Big Pile en Bishop is over ongeveer 15 mijl een vlakke weg die onderaan de bergen loopt. Daar ligt dus sneeuw op en die komt nog behoorlijk laag. Maar als je dan Bishop binnenrijdt, zie je onder de plaatsnaam niet alleen hoeveel inwoners het heeft maar ook dat dit stadje op zo'n 1.500 meter hoogte ligt. De A28 tussen Amersfoort en Utrecht kent meer hoogteverschillen. We reden ook ergens langs een meer dat grotendeels wit zag. Een zoutmeer leek ons toch wat sterk, want we waren Death Valley al uit (daar komen ze wel voor). Ergens vlak langs de weg lag een fabriekje met daar naast een enorme berg wit spul. Het leek wel zout (kleur wegenzout) maar het fabriekje lag aan Sulfate Road. Sulfaat dan? Ik heb op Wikipedia niet kunnen vinden dat sulfaat uit meren gewonnen wordt. Misschien blijft het een raadsel, al zitten we er niet mee. Langs de weg kwamen we een bord tegen waarop stond dat de weg SR 120 gesloten was. Dat is de weg die loopt door de Tiogapas en dat zou voor morgen onze reisroute moeten zijn. In het hotel maar eens navragen. Uiteindelijk kwamen we in Mammoth Lakes, onze eindbestemming van vandaag. Dit dorp (of stadje) is een veelbezocht wintersportoord maar nu kun je er een kanon afschieten zonder iemand te raken. Aan het eind van de Meridian Boulevard ons hotel, Juniper Springs Resort. Het is zo'n 22 graden, we hebben heerlijk aan het zwembad gelegen, maar aan de linkerkant van het hotel ligt een hele berg sneeuw! In de zon! Bij het inchecken vertelde de receptioniste dat er een fax voor ons was binnengekomen. Dat bleek een fax van Jan Doets te zijn met de boodschap dat we morgen via de Sonora Pass naar ons volgende hotel kunnen rijden. Op de kaart opgezocht waar die pas loopt en dat is wel een heel stuk noordelijker. Ofwel een flink stuk omrijden. No ja, het is niet anders, overmacht, zullen we maar zeggen. De hotelkamer is weer een van de allerbeste soort. Een complete woonkamer met keuken (zelfs fornuis), enorme koelkast, magnetron en koffiezetapparaat, ronde eettafel met vier stoelen en driezitsbank plus fauteuil. Joekel van een tv. Aparte slaapkamer met een lekker groot tweepersoonsbed. En een balkon. We hebben dus al heerlijk in de zon aan het zwembad gelegen. Nog even terug naar gisteren, want dit wil ik jullie niet onthouden. In het zwembad lagen een paar oudere dames waarvan één met een hoedje op en een ander met een pet. Tegen het gebouw naast het zwembad hing een bord: Pets not allowed. En hoewel Marja zich uitstekend redt in het Engels kwam toch de serieuze vraag: “Als je geen pet op mag, mag een hoedje dan wel? Ben er nog serieus op ingegaan en dat leverde weer 10 minuten slappe lach op.
Straks het dorp maar eens verkennen want het hotel schijnt geen restaurant te hebben. Ach, je kunt ook niet alles op een presenteerblaadje krijgen. Moeten we wel met de auto en die staat onder het hotel in de parkeergarage. Ook nog, hoe luxe wil je het hebben?
Inmiddels zijn we weer terug uit het dorp. Heerlijk gegeten bij Angel's Restaurant, een tent die ik via mijn iPhone had gevonden (voor de liefhebbers: downloadt de app Tripadvisor). Heel vriendelijke serveerster (“My name is Jackie and if you wish anything, call me”). De pasta's smaakten prima en helemaal met een Grolsch biertje erbij. En Californische Chardonnay is ook erg lekker. Overigens zagen we hier auto's rijden met ski's op het dak dus blijkbaar kun je hier het hele jaar door skiën. En op de terugweg naar het hotel (dat vlak naast een grote stoeltjeslift ligt) hebben we ons verbaasd over de bergen sneeuw die hier nog overal in de tuinen liggen. En zoals in Amerika alles groot is, dat zijn die bergen ook. Terwijl over 9 dagen de zomer begint en het echt zo'n 20 graden is.'
Nu weer terug op de kamer, verslag afmaken en dan lekker een avondje rustig aan, beetje lezen en misschien nog een wedstrijd kijken. Morgen, zoals gezegd de grote omweg naar El Portal maar we krijgen vast nog genoeg van Yosemite Parc te zien. Dat lezen jullie morgen.