Dag 11 Een prikke(le)nde dag

Laat ik vandaag eens beginnen met een tip voor de achterblijvers (vooral opa en oma even opletten): wie wil weten hoe het Tim, Patricia en Noa vergaat op hun vakantie, blader dan even terug naar het verslag van de vorige dag. Dus hun dag 1 staat als reactie op onze dag 10. Wist trouwens niet dat Tim ook het schrijftalent van mij had ;-) Overigens houden ze die verslagen maar een weekje vol want wij vliegen vandaag over een week alweer naar huis en zij beginnen dan aan hun tweede week. En wij hebben in onze bagage weer een dag om nooit te vergeten. Niet schrikken, dit is volledig positief bedoeld.
We hebben weer lekker geslapen vannacht. Kamer lekker koel en bedden prima. Overigens hebben we tot nu toe helemaal niet te klagen over de hotels. New Yoork was misschien wat minder en de kamer in San Francisco wat aan de kleine kant, maar daarna was het prima. Als ik thuis ben alle ervaringen maar eens op Zoover gaan zetten, dan kan een ander daar ook zijn voordeel mee doen.
Vanmorgen vroeg opgestaan (voor achten is dus vroeg). Prima ontbijt in het hotel naast het onze (dit keer in de prijs inbegrepen, net als het ontbijt morgenochtend hier in Sedona. Dat vroege uur werd ingegeven door ons plan om in Tucson het Sagauro National Park te gaan bezoeken. Nou barst het in dit land van de National Parcs maar dit park is bekend om zijn cactussen (cacteeën kan ook, geloof ik, maar ik houd het op het eerste, typt in ieder geval makkelijker). Mijn iPad heeft inmiddels zijn geld al lang en breed opgebracht want ik kan er mee navigeren. Vooraf de kaart laden van de omgeving waarin je wilt navigeren en in de auto aanzetten en een blauw bolletje laat zien waar je bent. Dus dat hielp om niet te verdwalen op weg naar het park. Het hielp trouwens ook om te kijken hoe lang we er nog over zouden doen. Langer dan we dachten dus. Maar het was zeker de moeite waard. Door het park loopt de Cactus Forest Drive, een 8 mijl lange weg, eenrichtingsverkeer die fantastische uitzichten biedt op een groot aantal uitzichtspunten en daar vind je ook veel informatie over alle cactussoorten. En dat zijn er veel, in allerlei gedaanten. Die grote met van die armen kennen we allemaal wel, maar er zijn er nog veel meer, ook met allerlei kleuren. We hebben zo'n drie kwartier over die route gedaan en daarna weer naar de Interstate 8 op weg naar Phoenix. In Phoenix sloegen we af naar het oosten om bij Apache Junction de snelweg af te slaan. Jan Doets had ons een voucher gegeven voor toegang tot de Apache Trailway, een 44 mijl lange route die de oude indianen gebruikten en die ongeveer voor de helft uit onverharde weg bestaat. Eerst even geluncht (weer gezond met salades) en toen richting de trailway. Eerst nog even een nagebouwd mijndorpje aangedaan, dat daar langs de weg toeristen lag te trekken. Compleet met gevangenis, saloon, postkantoor, treinstation, mijnschacht (in ieder geval de toren), kantoor van de sherrif en wat er nog meer bij hoort. Zag er wel echt oud uit. Tex Tucker (huiskamervraag: wie was dat?) en Lucky Luke hebben we niet gezien.
De Apache Trail konden we eigenlijk niet vinden maar als we de borden goed bekeken, reden we er al op. Waarom dan toch dat voucher? Geen loket gezien om dat te kunnen inwisselen. In ieder geval was het een prachtige weg met fantastische uitzichten. En wat zo leuk was: hier hebben ze ook cactussen. Dezelfde soorten als vanmorgen in dat park. En per soort 100x zoveel, als het niet meer is. Hadden we dat maar geweten... Dus mochten jullie ooit deze zelfde reis willen maken: laat dat park in Tucson dan maar voor wat het is, scheelt je gauw twee uur. Maar toch leuk om er geweest te zijn. In het gebied waar we doorheen reden, liggen ook een paar prachtige, grote meren. En daarop wordt volop gerecreëerd. Met bootjes, zwemmend. De temperatuur van het water heb ik niet gevoeld maar het was kristalhelder. Ook een paar bruggen overgestoken waarop je elkaar niet kon passeren, maar dat gaf geen problemen, er waren geen tegenliggers. En ineens wisten we dat we goed zaten: een bord gaf aan dat een paar honderd meter het asfalt ophield. Dus stug doorgereden, al was het met een slakkengangetje. Haarspeldbochten, een steeds smaller wordende weg/pad, smalle bruggetjes. Veel auto's kwamen we gelukkig niet tegen want het zou lastig passeren zijn op sommige stukken. En de auto;s die we tegenkwamen, waren vooral grote Jeepachtigen. En daar reden wij met onze Prius. In ieder geval weten we één ding zeker: die man die gisteren de binnenspiegel er weer in heeft gezet, heeft prima werk geleverd: hij zit nog steeds op zijn plaats.
De rest van de auto ook, hoop ik. Het was een geweldige ervaring maar hij had wat korter gemogen.
We zijn nog net niet in indianengehuil uitgebarsten toen de wielen weer asfalt voelden. Had wel toepasselijk geweest in dat gebied. Aan het eind van de trail kwamen we bij de Roosevelt stuwdam.
Groot, maar later rijden we ook nog over de Hooverdam die ik nog ken van mijn bezoek aan Phoenix en Las Vegas 10 jaar geleden. En die is toch wel een paar slagjes groter.
Daar hadden we nog ruim 100 mijl voor de boeg om bij het hotel te komen. Over mooie wegen en niet druk. In de buurt van Sedona ligt een uitloper van de Grand Canyon, ons reisdoel voor morgen. Een prachtig gezicht, zeker met de al wat lager staande zon erop. We moesten wel even zoeken naar ons hotel want de routebeschrijving klopte niet helemaal. Highway 179 West zouden we moeten hebben, maar die bestaat niet. Wel 179 North. Nou is het systeem hier zo dat Highways en Interstates of North/South lopen of West/East. Dus als je een North hebt, heb je geen West. Uiteindelijk vonden we het toch (Tomtom Marja, ze doet het goed). Een prachtig hotel met uitzicht op die mooie bergen. En helemaal als je dan voor je kamer op het terras de zon onder kunt zien gaan. Hebben wij dus gezien! Inmiddels was het weer tijd voor het diner. Dit hotel heeft geen restaurant dus moesten we op zoek. Met de auto maar uiteindelijk hadden we het kunnen lopen. Bij een winkelcentrum op maar een paar honderd meter van het hotel waagden we een poging. Daar bleek een restaurant te zijn met de naam Szechuan. Volgens Marja een Tsjechisch restaurant want de naam begon met Sz. Nou, ik heb nog nooit zoveel Tsjechen gezien met spleetogen. We hebben dan ook erg lekker Chinees gegeten, voor mij compleet met Chinees bier. Toen we terugliepen naar de auto kwam er een Amerikaan uit de supermarkt die tegen ons zei dat hij het koud vond. Wij vonden het juist heerlijk en zo ontspon zich een leuk gesprek met een “local”. We vertelden hem dat we dat windje erbij wel prettig vonden. Nou, dat windje blijkt juist heel ongebruikelijk hier. Het blijkt hier een vreemd voorjaar te zijn, niet zoals men gewend is. Daardoor hebben de locals het nu dus gewoon koud. Ook vertelde hij dat als het hier in de winter sneeuwt dat alleen 's nachts is en overdag is het weer zo warm dat alle sneeuw letterlijk als sneeuw voor de zon smelt. Leuk gesprek en met een ferme handdruk namen we afscheid.
Morgen een korte etappe (die van vandaag was alles bij elkaar ook alweer zo'n 350 mijl). Slechts 130 mijl naar de Grand Canyon. Hoeven dus niet heel vroeg op. Ben wel benieuwd naar de ervaring van dat natuurwonder.