Een dag van oh's en ah's

Vandaag een dag van rijden naar een nieuw adres en onderweg nog het een en ander beleven.

Opgestaan met prachtig weer en dat is de hele dag ook zo gebleven.
Weer op tijd op (ik raak er aan gewend) en natuurlijk weer uitgebreid en lekker ontbeten.
Twee nachten in Moraine Lake waren geweldig maar ook wel genoeg. Zoveel is er nou ook weer niet te beleven.

Na zo’n 15 km even gestopt in Lake Louise Village omdat we daar weer eens bereik hadden met onze mobiele telefoon. Dat was een drama en nu, op ons nieuwe overnachtingsadres ook. Totaal geen bereik maar ergens ook wel logisch in dit uitgestrekte land.
En zo konden we, met bereik, eigenlijk opa Dries even op de hoogte brengen van hoe het met ons gaat (maar dat wist hij al lang als trouw lezer van de verslagen), en vragen hoe het met hem ging.

Na een paar kilometer op de snelweg konden we er al weer af en reden we de Icefield Parkway op. Volgens de Canadezen die we spraken een van de mooiste wegen van Canada. Deze weg gaat volledig door de nationale parken van Banff en Jasper.
Meteen de eerste dag kwamen we er al achter dat je daarvoor een pas hoort te hebben en vanwege de prijs per dag en de tijd die wij in de parken doorbrengen (van de eerste dag tot aan de dag dat we met onze treinreis beginnen) bleek een abonnement het goedkoopste. En het is nog twee jaar geldig ook, dus wie tussen eind juni 2016 en eind mei 2018 nog deze kant uit gaat: we hebben nog een abonnement in de aanbieding.

Met ons abonnement aan de achteruitkijkspiegel (ze hebben hier de methode van de Autobahnvignetten nog niet ontdekt) zouden we vlot door de controle kunnen, ware het niet dat we weer eens in de verkeerde rij stonden. Maar toen onze voorganger eindelijk klaar was en had afgerekend, werden we vriendelijk doorgezwaaid.

De Icefield Parkway is een prachtige tweebaansweg met nauwelijks vlakke stukken. Het is klimmen en dalen en daarom opvallend dat er ontzettend veel racefietsers reden. Geloof maar dat die af en toe flink moeten afzien.

Met de reisgids op schoot leidde Marja ons naar het eerste oh-moment: Lake Bow.
Een groot meer, spiegelglad en een geweldig mooie weerspiegeling van de bergen er achter in het vlakke, heldere water. Dus een aantal mooie foto’s gemaakt al moest je soms even wachten tot de Japanners uit beeld waren die ook hier weer in grote getalen aanwezig waren. En we zouden ze nog wel een aantal keren tegenkomen vandaag.
Vandaag zagen we dat ze elkaar zelfs fotograferen in de deurpost van de koffietent van het meer.
Wij hebben ons dan ook afgevraagd of er geen markt zou zijn voor een variant op de berenspray: Japannerspray. Denk dat Volendam wel een afzetgebiedje zou kunnen zijn.

Weer in de auto om naar het volgende oh-momentje te gaan: Peyto Lake. Vanaf de parkeerplaats bereikten we na een korte wandeling het uitzichtpunt met een geweldig uitzicht over het azuurblauwe meer.

Toen we de parkeerplaats verlieten, reden we achter een bus Japanners. Inhalen op de Icefield Parkway is wel mogelijk maar ik hou me keurig aan de maximum snelheid (hier wel) dus achter de bus aan verder. Daarin zagen we wel een voordeel: als de bus zou afslaan, zou dat ongetwijfeld naar een punt zijn dat de moeite waard was en waar de Japanners elkaar weer konden fotograferen. Maar de bus sloeg niet meer af.
Wel ging ie een keer langs de kant van de weg staan, op een plek waar meer auto’s stonden.
Het bleek dat er een Bighorn sheep op een verhoging langs de weg liep. De buschauffeur was zo slim om de deur dicht te laten, anders waren er vast en zeker levensgevaarlijke situaties op de weg ontstaan en dus hadden wij de ruimte om een paar foto’s te maken.

De bus stopte pas op de plek waar wij ook zouden stoppen: Glacier Adventure Centre.
Dat ligt aan de voet van de Columbia Icefields, een formatie van 6 gletsjers.
In onze reis zat een bezoek inbegrepen en dat bestond dan uit twee delen: de Glacier Adventure en de Glacier Skywalk.

Om kwart over een stapten we in een bus die ons nog geen 5 minuten later afzette bij het overstappunt op de Icefeidl Explorer. Dat is een bus op manshoge, gigantisch brede wielen die ons met een sukkelgangetje een eind over de gletsjer brengt. Daar stap je uit en kunt er een half uurtje rondwandelen voordat je weer teruggebracht wordt.
Een imponerende rit van een half uur, met een stuk met een helling van 34%. Of je in een achtbaan zit, alleen niet zo snel, gelukkig.

Terug in de bus werden we naar de Glacier Skywalk gebracht. Daarbij loop je eerst een stuk parallel aan de weg en krijg je allerlei interessants te horen en te zien over het hele gletsjersysteem en uiteindelijk kom je op een glazen brug over het dal dat 380 meter lager ligt.
Spectaculair wel maar het was er vergeven van de Japanners. De meesten gewapend met een selfiestick dus moet je nog oppassen dat ze zich niet ineens omdraaien. En wat ze ook leuk vinden: op de glazen brug gaan zitten of liggen en dan maakt de rest van de groep een foto van je. En dan niet meer overeind kunnen komen.

Het was dat het bij de prijs van de reis in zat maar anders kun je die 30 Canadese dollars beter ergens anders aan besteden.

Daarna weer met de bus terug naar het Center en koers naar ons hotel voor een nacht: Sunwapta Falls Rocky Mountain Lodge, pal langs de Icefield Parkway. Daar zullen we verder geen last van hebben want we kunnen ons niet voorstellen dat daar ’s avonds laat of ’s nachts iemand op rijdt.

In het restaurant prima gegeten en nu voor onze cabin het verslag schrijven. Hoewel.. het slot schrijf ik binnen wel want het stikt hier van de muggen.

Tot morgen!