Geen beer gezien

Eerst nog even over het vorige verslag.
Het lijkt of Marja daar haar excuses maakte voor de taal- en tikfouten maar kennelijk is bij het overzetten naar de website iets mis gegaan. Er had moeten staan “Marja sliep al”.
Zij controleert namelijk het verslag nog even op taal- en tikfoutjes die de spellingscontrole over het hoofd ziet. Maar dat is bij het tweede verslag niet gebeurd, want toen sliep ze dus al.
Zo, dat is bij deze rechtgezet.

Vandaag een volle dag in Moraine Lake.
Het op tijd opstaan gaat mij vlot af en dus zaten we om half 9 aan het ontbijt (ja, voor mij is dat vroeg in de vakantie).
Ook hier weer prima verzorgd en lekker.
Om kwart over 9 was het verzamelen geblazen in de bibliotheek en maakten we kennis met onze gids voor vanochtend: Michael, een jonge Canadees.
Nederlanders had hij nog niet in zijn groep gehad, verder wel heel veel nationaliteiten en opvallend: nog geen enkele Canadees.
Hij vroeg ons of we al eerder in Canada waren geweest en na ons ontkennende antwoord, zei hij dat we ook precies de goede kant van het land hadden uitgezocht. Ik denk alleen dat de daar aan de oostkust anders over denken. Misschien komen we daar ooit achter.

Het gezelschap aan wie Michael vervolgens de regels uitlegde, bestond uit 6 Amerikanen uit Nashville, een moeder en dochter (denken we) uit Hongkong en twee Nederlanders, wij dus.
Een van de regels was dat iedereen achter Michael blijft. Voornaamste reden daarvan was, dat hij berenspray mee nam, een soort pepperspray en het zou niet zo heel handig zijn dat hij een beer dat spul in zijn ogen moet spuiten terwijl jij tussen hem en de beer staat.
Maar zoals jullie natuurlijk al uit de titel van dit verslag hebben opgemaakt, is de berenspray gewoon in het vakje van zijn rugzak gebleven. Overigens lopen hier ook veel mensen met een belletje aan hun kleding of rugzak. Dan weet de beer dat je er aan komt. Of dat nou goed of slecht is, weet ik niet.

Het eerste deel van de tocht leek de Kalverstraat wel. Na zo’n 100 meter gaat er een stenen trap naar boven en de eerste bussen met Japanners waren al uitgeladen. Maar die gingen gelukkig naar boven om vooral elkaar te fotograferen. Wij rechtdoor en kwamen een bord tegen waarop stond dat het werd aanbevolen om met minimaal 4 personen verder te lopen. Nu is het nog niet echt berenseizoen (de besjes groeien nog niet) maar in het seizoen is het zelfs verboden om met minder dan 4 personen verder te gaan. En er staat een boete van maar liefst 5.000 Canadese dollars op. Kun je beter wat te snel rijden bij Schiphol.
Michael vertelde dat in de jaren 60 de regering van Alberta het verstandig achtte om, omwille van de veiligheid, de beren maar te deporteren naar andere gebieden. Gelukkig zijn ze daarvan teruggekomen en hebben bedacht dat de mens zich maar moet aanpassen aan de natuur en niet andersom.

Een mooie tocht gemaakt tot aan Constellation Lake. Daar nog wel een grote bergmarmot gespot die zich nauwelijks iets van ons aantrok of zo ijdel was dat hij graag van dichtbij gefotografeerd wilde worden.

Toen we bij dat meer stonden, kwam er een Nederlands stel aan. Daar raakten we mee aan de praat. De vrouw van het Zeeuwse stel vond het maar een spannend tochtje. Zij had dat bord ook gezien maar haar man dacht dat het wel los zou lopen. Hij had immers ook berenspray mee. Alleen had die vrouw de film The Revenant gezien (die ik dus in het vliegtuig had gezien) en daarin wordt Leonardo di Caprio aangevallen door een beer. Nou overleeft Leonardo dat natuurlijk, maar die vrouw was er toch behoorlijk van onder de indruk. Dus sloten zij zich op de terugweg bij de groep aan maar ze vroeg toch nog wel even of onze gids wel berenspray mee had. Toen we dat bevestigden, was ze gerustgesteld.

Ze zijn hier met een camper, doen ongeveer dezelfde reis als wij maar maken vanuit Vancouver nog een cruise met de Holland Amerika Lijn naar Alaska.

Terug in onze cabin lekker op het balkonnetje in de zon gezeten en rustig aan gedaan.
Vanmiddag hebben we zelf maar eens de stenen trap beklommen en eerlijk is eerlijk, de Japanners weten wel de plekjes te vinden waar ze elkaar kunnen fotograferen. Prachtig uitzicht over het meer, de bergen, de gletsjer en ons park.

Vandaag ook onze beide kinderen via Facetime even gesproken en bijgepraat.
En vanavond voor het eten besloten het restaurant maar links te laten liggen. Daarom in de auto gestapt en naar Lake Louise Village gereden. Dat dorp stelt niet zo veel voor en is eigenlijk een verzameling winkels en een informatiecentrum. Maar wel met een supermarkt met geldautomaat en een winkel met heerlijk warme broodjes.

Straks onze laatste nacht hier en morgen naar Sunwapta Falls aan de Icefield Parkway.
En daar komen we eerst langs de Glacier Adventure, een excursie die bij onze reis zit en ons met een speciale bus naar de gletsjer brengt.

Een uitgebreid verslag volgt morgen.
Nu eerst dit verslag aan Marja laten lezen. Ze slaapt nog niet.