Hello Canada

Ja hoor, we zijn er.
Op het moment dat ik dit schrijf, liggen jullie allemaal op één oor, maar hier is het bijna 8 uur ’s avonds. Het tijdverschil met Nederland is hier 8 uur. Komende week gaan we nog een uurtje verder in de tijd en gaan we naar 9 uur.
Lekker lang dagje voor ons want we waren vanochtend om half 8 op.

Tim bracht ons weg (ik zei toch dat hij geen ‘nee’ kon zeggen bij de patatjes) en even na half 9 vetrokken we.
Een voorspoedige reis, op een kleine file voor Muiderberg na want er stond een auto met pech op de linker rijstrook. Zal je maar gebeuren…
Over de A9 naar Schiphol en dan langs het langparkeerterrein naar de vertrekhal.
Stond op die weg ook nog een auto van de marechaussee, die met een lasergun snelheid controleerden. Zal je maar gebeuren….
Nou, het is gebeurd. Ik had ze te laat in de gaten en ja hoor, in mijn spiegel werd hun auto steeds groter en toen ze voor me reden ging het bordje aan.
Dat wordt toch wat bezuinigen in de vakantie, ik weet alleen nog niet waarop.

De koffers mochten we zelf afgeven ofwel in een groot vak zetten, label er aan hangen en dan verdwijnt hij in het niets en hoop je maar dat alles goed gedaan is en je je koffer aan de andere kant van de wereld weer tegenkomt.
Even leek het er op dat ik het land niet uit zou komen want de paspoort automaat pakte of mijn paspoort niet of vond dat ik niet op mijn paspoortfoto leek of nog wat anders maar het poortje bleef gesloten. Tot een klantvriendelijke marechaussee me te hulp schoot.

Op tijd naar de gate gegaan en alles verliep keurig op tijd en voorspoedig. Alleen jammer dat drie van onze medepassagiers niet kwamen opdagen hoewel hun koffers wel aan boord waren. Voordat die er uit waren en we konden vertrekken, lagen we zo’n 20 minuten achter op schema.
Toen nog een heel eind taxiën naar de Polderbaan voordat we eindelijk de lucht in gingen. Wel lekker zonnig boven het westen van ons land en daardoor zagen we Castricum mooi in de zon liggen. Maar al snel daarna vlogen we boven de wolken en het leek wel of het hele noordelijk halfrond onder een dikke bewolking zat. Zo af en toe een berg- of vulkaantopje dat er bovenuit stak maar veel meer hebben we niet kunnen zien.

Niet dat ik nou 9 uur uit het raam had gaan kijken, maar zo af en toe wil het oog ook wat.
Maar afleiding genoeg. Veel films op je eigen schermpje, waaronder veel nieuwe.
The Revenant (aanrader), de Nederlandse film Publieke werken (aardige film, ik had het boek jaren terug al gelezen) en nog even hardop in mezelf lachen om de Minions.
Verder wat lezen, spelletjes doen op het schermpje (dat golfspel kreeg ik maar niet onder de knie) en op zijn tijd een maaltijd of drankje verwerken, zo kwam de tijd toch wel redelijk snel (naar ons gevoel) om.

O ja, de Rode Brigade was ook aan boord en we zaten er zowat middenin. Een grote groep Noren (of Denen). Zo te zien allemaal pensionado’s en allemaal met hetzelfde, rode, jack. En allemaal aan de drank. De eerste keer dat de stewards en stewardessen met drinken langs kwamen (en wij keurig aan de frisdrank gingen), namen de Noren, zonder uitzondering, bier of wijn. En dat ging de tweede en de derde keer ook zo. Koffie na het eten. “Wilt u er misschien een likeurtje of zo bij?”. Wij niet, zij wel. En dat was te horen. Ze dansten nog net niet door de gangpaden maar veel scheelde het niet.

Overigens zorgden die rode jacks op het vliegveld in Calgary voor de nodige opmerkingen van de dames en heren die daar het invalidenvervoer regelden.
Opmerkingen als (vrij vertaald) ‘ hebben jullie die allemaal tegelijk gekocht en was dat goedkoper?’ en “doen jullie dat om elkaar niet kwijt te raken tijdens de reis?” waren niet van de lucht.

Nadat we tot de blije ontdekking kwamen dat onze koffers ook de juiste reis hadden gemaakt, gingen we de huurauto ophalen. Dat ging gelukkig redelijk vlot en we rijden nu tot Jasper in een bijzondere auto: een Hyundai Veloster. Nooit van gehoord laat staan gezien. Aan de bestuurderskant 1 deur, aan de passagierskant 2 deuren.
We hebben er nog geen foto van gemaakt maar wie zijn of haar nieuwsgierigheid niet kan bedwingen: www.hyundai.ca..
Lastig alleen dat met de afstandsbediening alleen de linkerdeur open ging. Gelukkig hulp van de vriendelijke dame van Avis: gewoon 2x op het knopje drukken, dan gaat de rechterkant ook open. Je moet er maar opkomen.

En toen nog 140 km naar Banff. Galgary is best een grote stad en aan de rand keken we tegen de springschansen en bobsleebaan aan die ze hebben overgehouden van de Olympische winterspelen in 1988.

Een rustige reis met een zonnetje en een graadje of 20. Net toen we in het hotel kwamen, begon het te regenen maar dat was snel weer over. Leuk plaatsje wel, maar veel toeristen, vooral Japanners, maar waar kom je die niet in drommen tegen.

Morgen blijven we hier en gaan we ook wandelen.
Jawel, de wandelschoenen zijn mee (ik heb ze zelfs al aan gehad want dan namen ze niet zoveel plaats in de koffer).

Jullie straks een fijne dag, wij gaan slapen.