Een lange rit

Nadat we zijn opgestaan en alle spullen gepakt, uitgecheckt en om half 10 op weg naar Victoria.

Het was stralend weer en toen we wegreden een graad of 14. In de loop van de dag steeg dat wel tot 22 dus prima om te rijden.
Tot aan Port Alberni was het ook heerlijk rustig en konden we, voor zover de weg dat toeliet (maximaal 80 en sommige bochtige stukken een stuk langzamer), lekker doorrijden.

In Port Alberni zijn we weer naar de haven gereden en hebben we gecheckt of de dame van de donuttent nou echt niet kon rekenen of dat het er gewoon zo goedkoop is. We gaan nu uit van het laatste want met twee mokken koffie en vier donuts waren we C$ 7,- kwijt. De koffie bleek $ 0,65 te kosten per mok! Kom daar maar bij ons maar eens om. Spotgoedkoop dus en dat zijn we nergens anders tegengekomen en gaan we ook niet meer tegenkomen.

Toen de maagjes gevuld waren, zijn we doorgereden naar Victoria. Eerst nog een lang tweebaans deel naar de snelweg bij Parksville en dat deel was aardig druk, ook al omdat het heuvel op en heuvel af ging en met vrachtauto’s en grote campers voor je schiet dat niet altijd goed op.

De snelweg was tot aan Nanaimo weer rustig maar daarna werd het niet alleen druk maar was er van een snelweg eigenlijk ook geen sprake meer vanwege het enorme aantal verkeerslichten. Waarom het dan Highway heet, is ons een raadsel.

Op het dashboard van de auto begon ineens een waarschuwing te branden: Low fuel hoewel ik, volgens datzelfde dashboard nog 130 km met die tank kon rijden. Omdat we hem toch moeten vullen, is het niet vandaag dan is het wel zondag, dus maar bij een Shellpomp gaan tanken. Weer even wennen aan het systeem: creditcard in de gleuf, aangeven hoeveel je maximaal wilt betalen en dan pas kun je tanken. Kom je aan het maximum bedrag, dan slaat de pomp af en anders reken je gewoon af wat je hebt getankt.

Met een volle tank door naar Victoria. Hoe dichter bij de stad, hoe drukker het werd maar een file hebben we niet gehad. In tegenstelling tot de andere kant want kennelijk brengen veel mensen het weekend niet in de stad door.

Het hotel wisten we, dankzij de navigatie, snel te vinden. Alleen moeten we er nog steeds aan wennen dat de Nederlandse Truus in dat systeem steeds zegt, als je na 3,1 km bijvoorbeeld links of rechtsaf moet: “Na drie nul komma één kilometer…”. Daar moet toch nog eens een goed vertaler naar kijken. Of programmeur, kan ook. Maar verder wijst Truus prima de weg.

Voor het hotel mag je maximaal een kwartier stoppen om uit te laden en in te checken. En dus maakten we kennis met een andere luxe: valetparking. Je geeft je sleutel af en iemand van het hotel zet hem keurig in de parkeergarage een eindje verderop. Wil je je auto weer terug? Even een seintje naar de receptie, zo’n kwartiertje van tevoren en uw auto wordt keurig voorgereden. Kost C$ 16,- per dag maar veel minder zal de parkeergarage ook niet kosten.

We hebben weer een keurige kamer, niet al te groot maar prima voor twee nachten.
Op de kamer kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn telefoon in de auto had laten liggen.
Dus naar de receptie en die stuurden wel even iemand naar de garage om mijn telefoon te halen en dan op de kamer af te leveren. Kwartiertje later telefoon. Een alleraardigste dame meldde dat ze echt goed had gezocht op en in de middenconsole maar geen telefoon gevonden. Ik kon het me niet voorstellen. Nou leg ik die telefoon in een vakje vrijwel onder het dashboard en heb zelf ook weleens gedacht dat ik misgreep. Door het zwarte hoesje zie je hem al moeilijk in het zwarte vakje maar als hij onder een bepaalde hoek is geschoven, vind je hem inderdaad heel moeilijk terug.
Omdat we toch naar buiten wilden, maar even via de receptie en gevraagd of we zelf nog even konden kijken. Dat kon en de jongedame die al zo aardig was geweest om te zoeken, ging met ons mee. Ze deed de deur voor me open, ik greep in het vakje en voilà… mijn telefoon. Ik heb de dame maar verteld dat het mij ook al een keer overkomen was en dat stelde haar gerust.

Door de stad en langs de haven naar het kantoor gelopen van de organisator van onze whalewatch morgen. Ze zitten op twee adressen en het was ons niet duidelijk waar we ons moeten melden morgen. Dat weten we nu wel en ik had op hun website gezien dat ze je, als je dat wilt, ook kunnen ophalen bij je hotel. Dat gelijk maar even geregeld want het was toch wel een eind lopen.

Op de terugweg nog even blijven staan bij een straatartieste. Een tante met een hele vlotte babbel en erg veel humor die vier mannen uit het publiek als assistenten had uitgezocht. Compleet met jongleren met brandende toortsen. Erg leuk om naar te kijken.
En vlak naast het hotel ontdekte ik ineens een horlogemaker! Dus mijn horloge, dat precies een week heeft stilgestaan, is voorzien van een nieuw batterijtje en doet het weer. Niets irritanter dan steeds op je horloge kijken en tot de ontdekking komen dat die stil staat.

Vanavond gegeten bij de London Tube, een tentje dat aan het hotel vast zit. Was wel lekker makkelijk want toen we het hotel uit liepen, regende het. Dus gelijk de deur ernaast weer naar binnen.

Na het eten nog even een rondje gelopen en gekeken en geluisterd bij een benefietconcert voor de slachtoffers van de bosbranden in Fort Mc Murray van enkele weken geleden onder het motto “Victoria cares”. Tijd gekeken naar het optreden van een band die een beetje Riverdance-achtige muziek maakte.

En dan morgen de langverwachte whalewatch. De weersverwachting voorspelt mogelijk regen maar dan deert ons vast niet. Nat worden we waarschijnlijk toch. Want we gaan met een Zodiac, zo’n grote rubberboot. Morgenochtend toch maar een pilletje innemen.