Rocky Mountaineer deel 1 (Jasper – Kamloops)

Dat was vroeg op vanmorgen, half 7 is eigenlijk geen tijd in de vakantie maar af en toe is het nodig. Zo ook vandaag.
Klokslag 7 uur checkten we uit en reden voor het laatst de berg af naar Jasper.
Marja met alle koffers afgezet het station en zelf verder gereden om de autosleutels in bij de receptie van het Astoria hotel af te leveren. Daarna naar het station gelopen en op naar de incheckbalie.

Daar werden we uiterst vriendelijk (hoe kan het ook anders in dit land) ontvangen door een van de dames die daar dienst hadden.
Hoewel het er even op leek dat onze boardingpassen er niet waren (omdat Marja’s paspoortnaam gebruikt wordt en op mijn naam gezocht werd) kwam alles goed en werden de koffers gelabeld.
Vanavond slapen we in Kamloops in Hotel Thomson en vinden we onze koffers op de kamer terug. Hoe makkelijk wil je het hebben.
De koffie stond klaar in de stationshal en na enige tijd werd de trein voorgereden.
En werden de rode lopers uitgerold. Echt waar! Bij de deur naar ieder rijtuig (in ieder geval in de Golden League en de Silver League (leek wel of ik in Nederland bij het softbal zit) kwamen aan weerszijden van de deur twee vlaggen (de Canadese en, denken we, die van Alberta, de staat waarin Jasper ligt) en de rode loper lag voor de deur.
De treinmanager sprak de goegemeente nog even toe en toen alle Amerikanen en Canadezen in koor riepen: “Lets get on board” konden we de trein in.
Wij in rijtuig J08 en op de stoelen 43 en 44. Dat is aan de linkerkant, in de rijrichting gezien en hoe ze het voor elkaar krijgen: iedereen rijdt vooruit. Of ze draaien de rijtuigen of van Vancouver naar Jasper rijdt iedereen achteruit, wij weten het niet maar vooruit rijden is wel zo prettig. Enorm grote ramen, ook bovenin en gebogen naar het dak dus een prima uitzicht.

We worden twee dagen in de watten gelegd door Michelle en Naomi, de attendants. Zeg maar de stewardessen maar dan wel stewardessen plus. Want ze zijn ook onze gids en vertellen met grote regelmaat van alles over wat er onderweg te zien is. En als we stil staan (en dat gebeurt ook met regelmaat) houden ze ons op de hoogte van de reden. Meestal omdat we dan moeten wachten op zo’n enorme lange goederentrein, waarvan we inmiddels weten dat die zo’n 3 kilometer lang zijn. Ik telde er een met 150 wagons (je moet toch wat doen op zo’n lange reis) en een met 156 wagons.
Overigens hebben we ook nog een eigen kok in het rijtuig, Cedric.

Nadat we om half 9 waren vertrokken (prima op tijd) kwam de koffie met croissantje en een fruithapje. Daarna nog een mok koffie met het ontbijt (scrambled eggs met bacon).

Tegen twaalven (of eigenlijk elven, want we waren de grens met British Columbia al over en dat kent een andere tijdzone (dus het verschil met jullie is nu 9 uur) kwam de drankenkar. Fris, bier, wijn, gin, whisky, alles stond er op. Omdat wij nog in de veronderstelling leefden dat het al bijna 12 uur was en dus de 3 in de klok zat (bijna 4x3 immers), ging de wijn er prima in. O ja, er zat ook nog een snack bij.

De trein rijdt maximaal 60 mijl per uur (dus zo’n 90 km) maar haalt dat bij lange na niet.
Zeker bij mooie punten op de route rijdt hij stapvoets zodat iedereen uitgebreid gelegenheid heeft om foto’s te maken. En dat doen we dus ook.

Aan een kant van het rijtuig is een balkon waar je lekker kunt staan en uitwaaien.
Dat doen we ook geregeld en je raakt er nog eens aan de praat met je medereizigers.
Zo heb ik al uitgebreid gesproken met Engelsen en Australiërs.

Natuurlijk ook heerlijk geluncht, met een lekker wijntje erbij waarna cheesecake met… koffie.

Inmiddels weer eens stilgestaan voor zo’n giga lange goederentrein dus het zal wel wat later op de avond zijn dat we in Kamloops aankomen.

Nadat we weer mochten rijen, gingen het vlot richting Kamloops en kwam de drankenkar ook nog een keer langs. Je kunt merken dat we de Rocky Mountains uit zijn. De bergen worden lager en komen ook niet meer boven de boomgrens uit en op de toppen ligt dus ook geen sneeuw meer. Het aantal naaldbomen neemt af en wordt vervangen door loofbomen. En het land wordt vlakker en gecultiveerder. We zien ineens paarden en koeien en zelfs een varkensboerderij.

Ook rijden we door een gebied dat de Barriers heet. Dat is in 2003 zwaar getroffen door een enorme bosbrand, waar meer dan 1.000 brandweermannen hun handen meer dan vol aan hadden en een dorp ook half in de as heeft gelegd. Zelfs in Kamloops was men bang dat het vuur de stad zou bereiken. En dat alles omdat iemand zijn sigaret weggooide. Het was nota bene een vrijwilliger bij de brandweer.

O ja, ook even wat over het weer. Toen we vanochtend uit het hotel vertrokken, regende het een beetje en ook vlak voor we de trein in gingen, spetterde het. Onderweg heeft het in het begin geregend en soms hard ook. Daardoor hing de bewolking laag en hulde de hoogste berg van de Rockies, Mount Robson zich voor het grootste deel in de mist.
Maar vanaf een uur of twaalf kwam de zon er steeds meer door en dat werd gaandeweg steeds beter.

Uiteindelijk waren we om een uur of 6 in Kamloops. In de trein kregen we al de sleutels (keycards) van de kamers in het hotel en morgenochtend kunnen de koffers gewoon op de kamers achtergelaten worden. We vertrekken vanaf het hotel met de bus om 10 voor half 8.

Vanaf het station bracht Gene, een doorgewinterde en humoristische buschauffeur, ons naar het hotel. Daarbij kregen we een rondje van de zaak en zagen dus meer van Kamloops want er stonden al twee bussen voor het hotel en dat is het maximum dat er mag parkeren. Anders loopt, volgens Gene, de lobby vol. Vlak naast het hotel zit een pizzeria en toen we uitstapten, kregen we een hapje pizza aangeboden.

En zoals beloofd, stonden onze koffers keurig op de kamer op ons te wachten. Knap stukje werk van Rocky Mountaineer.

Morgen dus vroeg op en weer lekker ontbijten in de trein en 460 km naar Vancouver. Vandaag was het 440.
Dus weer op tijd gaan slapen. Het internet is hier perfect (maar dat hadden we wel veracht in een hotel midden in een stad van 90.000 inwoners) dus jullie hebben het verslag weer bij het ontbijt.

Eet smakelijk en tot morgen.